Rozdział 32 | Konfrontacja z Kirą.

         Przez kolejne dni wszyscy żyli pozytywnymi odpowiedziami z wybranych przez nich uniwersytetów, jednocześnie przyszły do nas oficjalne listy, w których zamieszczono dokładnie to samo, co na stronie. Rydel i Ellington dostali się do szkoły w Nowym Jorku, Austin do sportowego college’u w Miami, a Lauren do Chicago. Holly była jedyną, która jeszcze nie dostała swoich wyników, ale nie martwiła się tym za bardzo. Właściwie miałam wrażenie, że wolała się teraz na nic nie dostać, a zrobić rok przerwy i zająć się sobą. Może zostałaby w Littleton albo wyjechała zwiedzać świat razem z Natem, który razem z Rocky’m nie aplikowali do żaden kierunek. Swoją dalszą edukację na razie odłożyli na bok wychodząc z założenia, że przerwa dobrze im zrobi. Na szczęście rodzice nie mieli z tym problemu. Myślę, że dla nich najważniejsze było to, żeby Nate w ogóle skończył liceum.

            - Powinniśmy pomyśleć nad sukienkami na bal - powiedziała Fizzy, kiedy ledwo weszła do samochodu i zajęła przednie miejsce. - Mamy początek maja.

            - Tak i dekoracje na imprezę nadal nie są przygotowane - wtrącił Rafe, poprawiając swoje włosy. - Jak tak dalej pójdzie nie zdążą na czas.

            - Tym lepiej dla mnie - mruknęłam pod nosem, wyjeżdżając z ich ulicy. Oboje w tym samym czasie spojrzeli na mnie wilkiem. - Nie patrzcie tak! Wasza dwójka doskonale wie jaki mam stosunek do imprez tego typu. Prędzej wyjdę z niej po dwóch godzinach, niż dotrwam do, chociażby, północy. W najgorszym wypadku będę musiała czekać na wasze zapite tyłki nim łaskawie wyjdziecie z imprezy, a ja będę mogła pojechać do domu.

            - Jak zwykle pokazujesz nam swoją duszę towarzystwa, panno Roberts - skitował Rafe, uderzając mnie w tył głowy w momencie, w którym zatrzymywałam się na światłach.

            - Jeszcze jedno takie zagranie, a wjadę w jakiś słup i nie będę przepraszać za uszkodzenie twojego kręgosłupa - warknęłam, pokazując na niego palcem. Rafe podniósł ręce w obronnym geście, posyłając mi łobuzerskie spojrzenie, na które wywróciłam oczami.

            - Poważnie Rafe, panuj nad swoimi zapędami, bo naprawdę zrobi coś w tym stylu, byleby nie pojawić się na balu. - Fizzy zawsze była obok, kiedy Rafe zaczynał świrować i trzymała go mocno za sznurki, nie pozwalając na zrobienie większej głupoty.

            - Już dobrze, mamo - wymamrotał, zagłębiając się w fotelu. - Ale, Nela, musimy w końcu iść na jakieś zakupy. Jakiekolwiek. Żeby chociaż ogarnąć dodatki. Co ty na to? Muszę zaopatrzyć się w cholerny krawat, a wy buty i rajstopy. Albo zakolanówki.

            - Rafe, nie mówię tego za często, bo wiesz jak bardzo lubię zakupy, ale nawet ja to widzę, że cholernie marudzisz. Jeśli Lauren nie zerwie z tobą przed balem, to znaczy, że naprawdę cię kocha.

            - No wiesz co, Fizzy?! I ty przeciwko mnie? Nie lubię cię już.

            - A czy kiedykolwiek lubiłeś?

            I chociaż, kiedy dojeżdżaliśmy do szkoły, pytanie zostało bez odpowiedzi, na ustach Rafe’a dostrzec można było lekki, prawie niewidoczny uśmiech, który dla nas - a w szczególności dla Fizzy - znaczył więcej niż jakiekolwiek słowo. Lubił nas, a zwłaszcza swoją narwaną sąsiadkę, która czasami sprawiała, że miał podniesione ciśnienie i rwał włosy z głowy, chociaż je uwielbiał.           

            Ledwo przekroczyliśmy próg szkoły, już chciałam z niej uciec. Wszędzie, dosłownie wszędzie, wisiały plakaty reklamujące bal, jednocześnie przypominając cenę biletów dla tych, którzy jeszcze ich nie kupili (w tym roku kosztowały dziesięć dolarów i były o pięć dolarów tańsze w porównaniu z zeszłorocznym balem). Ross zatroszczył się o nasze jak tylko weszły do sprzedaży, miałam świadomość tego, że to wszystko było zasługą jego licznych znajomości, dzięki którym wiedział o najważniejszych rzeczach dotyczących szkoły. Byłam pewna, że gdyby tylko chciał mógłby nawet dowiedzieć się jak wyglądałoby przemówienie dyrektora na koniec roku szkolnego.

            Moi przyjaciele byli w siódmym niebie, a ja tylko marzyłam o jak najszybszym przeżyciu tego dnia i powrocie do domu, do ciepłego i bezpiecznego łóżka z dala od tych wszystkich balowych atrakcji. Jednak spokój nie był mi dany. Rafe przez całą drogę do szafek mówił jaki to jest podekscytowany oraz usatysfakcjonowany faktem, że organizatorzy nareszcie ruszyli z przygotowaniami, bo ile można było się obijać?

            - Rafe, proszę cię, uspokój się w końcu - mruknęłam, z ulgą zatrzymując się obok swojej szafki. Przyjaciel wydał z siebie długie westchnięcie czym wyraził ubolewanie nad moim brakiem entuzjazmu w kwestii cholernej imprezy. - Nie rób tej miny - rzuciłam, zauważając ponad ramieniem jak jego oczy przybrały szczenięcy wygląd, chcąc wywołać u mnie wyrzuty sumienia.

            - Jesteś nieczuła, Roberts - podsumował i oddalił się kilka kroków, idąc do swojej szafki, gdzie już czekała na niego Lauren. Ledwo do niej doszedł, owinął ramiona wokół jej szyi, mocno do siebie przytulając.

            - W sumie nadal nie wierzę, że Rafe znalazł kogoś, kto potrafił go okiełznać. Myślałam, że prędzej go zabijemy niż on kogoś szczerze pokocha - wyznała Fizzy, razem ze mną obserwując uroczą scenkę. - Ale to dobrze, dzięki temu nie jest non stop takim świrem.

            - Lubisz tego świra, Fizzy - powiedziałam z łobuzerskim uśmiechem, dostając w odpowiedzi od niej po głowie. - Bolało, ty mała wredna istoto.

            - Miało, ty mała wyszczekana istoto - odgryzła się i będąc niezwykle dorosłą, pokazała mi język, na co naturalnie wywróciłam oczami. - Dlaczego wciąż musimy chodzić do szkoły, skoro egzaminy SAT mamy już za sobą i wiemy, że dostaliśmy się na studia?

            - Ponieważ minister edukacji nas nie lubi - rzuciłam luźno, próbując być chociaż trochę zabawna. Jednak nie udało mi się to, wzrok przyjaciółki pełen politowania mówił sam za siebie. - Nie rób takiej naburmuszonej miny, chodzimy do końca maja, napiszemy ostatnie egzaminy końcowe i koniec. Później tylko bal i papa Littleton, więc rozchmurz się.

            - Staram się, ale do końca miesiąca jeszcze tak dłuuuuugo czasu.

            - Damy radę. Czeka nas jeszcze jeden mecz piłkarski i koszykarski. Szybko zleci.

            - Nie możesz się doczekać, żeby zobaczyć swojego faceta po raz ostatni na boisku w przepoconej koszulce?

            - Mogę powiedzieć dokładnie to samo o tobie, Fizzy. A teraz chodź, chemia wzywa.

________________________________________________________

            Kolejną przerwę na lunch spędziłam z dala od Rossa i chociaż wokół mnie nie zabrakło moich przyjaciół - nawet Martin z Ally postanowili dzisiaj zjeść z nami - to jednak brakowało mi jednej z najważniejszych osób. Chłopak siedział razem z Kirą i Elliotem przy najdalszym stoliku, w kącie. Dziewczyna ubrana była w za dużą koszulę w kratę, na którą narzuciła cienki rozpinany sweterek. Ciemne włosy związała w wysokiego koka, nie pomalowała się, a na jej stopach widniały stare tenisówki, o których posiadanie nigdy bym Kiry nie podejrzewała. Nie wyglądała ani trochę zdrowo i zauważył to dosłownie każdy, nawet ten, który zawsze trzymał się na uboczu szkolnego życia, nie ingerując w to kto jest kim i jakie ma wpływy. Kira przypominała teraz małą, słabą dziewczynkę, która czystym przypadkiem znalazła się w liceum.

            - Wyjdzie z tego - usłyszałam uspokajający głos Austina, który uśmiechał się łagodnie, zerkając na wspomniany stolik. - Może nie do końca liceum, ale po nim na pewno. Będzie miała mnóstwo czasu by zająć się sobą.

            - Wydaję mi się, że tym razem nie o to Neli chodzi - włączyła się Ally, przeskakując wzrokiem między mną, a Austinem. - Nela raczej zastanawia się dlaczego tak silna osoba za jaką uważana była Kira, wpadła w coś takiego. Nie jest jedyna, mnóstwo osób, w szczególności dziewczyny, mówią o tym. W końcu Kira zawsze była kimś silnym i pewnym siebie. Zawsze nienaganne ubrania, fryzury, makijaż, postawa i uśmiech. A jednak stało się coś, co sprawiło, że poznała smak goryczy i niezadowolenia z samej siebie. To jest najbardziej zastanawiające.

            Nie odpowiadając Ally ani jednym słowem, ponownie spojrzałam na smutną postać Kiry, która w tym samym momencie popatrzyła prosto na mnie. Na jej ustach nie wykwitł ani jeden uśmiech. Nie było złośliwości, arogancji, żalu, smutku, pogodności. Jedna z najpopularniejszych dziewczyn w szkole zamieniła się w obojętną osobę, która przestała wyróżniać się z tłumu, a zechciała wtopić się w niego najbardziej jak to było możliwe. Ułamek sekundy później, silne ramiona Elliota owinęły jej wątłą sylwetkę, mocno ją do siebie przytulając, a brązowe spojrzenie Rossa spoczęło na mnie. On również nie wyraził żadnych emocji, nawet bezradności.

            - Muszę z nią porozmawiać - oznajmiłam cicho, nie mając najmniejszej pewności czy którekolwiek z nich mnie usłyszy.

            - I co jej powiesz? - odpowiedział Rafe, brzmiąc odrobinę ironicznie. - Hej Kira, nie bój nic, wyjdziesz z tego? Pokonasz anoreksję raz dwa i zapomnisz o niej? - parsknął śmiechem, strzepując z ramienia rękę Lauren, która chciała go uspokoić. - Nie rozśmieszaj mnie, Nela. Rozmową jej nie pomożesz, co więcej możesz się nią zdołować i przybiec do nas albo do Rossa z płaczem.

            - Co ty mówisz, Rafe? - Fizzy jak zawsze zainterweniowała, gdy w jej mniemaniu Rafe powiedział coś, czego mówić kompletnie nie wypadało.

            - O tym, że Nela powinna przestać być taka naiwna i miłosierna dla każdego. Świata nie zbawi, nieważne jak bardzo by się starała. To niemożliwe! - zakończył z krzykiem, na który podskoczyłam.

            - Uspokój się, Rafael - Fizzy warknęła, nachylając się nad stołem tylko po to by przywalić mu w ramię, na co Lauren całkowicie jej pozwoliła. - Czasami jesteś takim idiotą, że aż szkoda słów na ciebie. To nie ty jesteś Nelą i to nie ty podejmujesz decyzję o rozmowie z Kirą. Jeśli ona chce z nią rozmawiać, to jej na to pozwól, ale nie sprawiaj, że przez swoje postanowienie będzie się czuła okropnie. Może Nela sama chce się przekonać w jakim stanie jest Kira, może nawet nie zamienią ze sobą żadnego słowa, nie wiesz tego więc nie oceniaj i nie wyzywaj, bo dostaniesz dużo mocniej niż przed chwilą.

            Po słowach Fizzy przy stoliku zaległa cisza. Wszyscy siedzieli pochyleni nad swoim jedzeniem, nie wymawiając ani jednego słowa. Nikt nawet nie ruszył za widelec by dokończyć lunch, czy nie pociągnął przez słomkę gazowanego napoju. Siedzieliśmy jak struci, dochodząc do wniosku, że cała ta sytuacja wpłynęła na nas mocniej niż się spodziewaliśmy.

__________________________________

            Po zajęciach zostałam sama. Ross nadal miał mnóstwo prób do występu w szkole tanecznej, Martin razem z Austinem musieli zostać na treningu, Rafe miał do odbębnienia karę w kozie za coś idiotycznego, a Fizzy postanowiła, że zostanie na treningu chłopaków, chcąc nacieszyć się ostatnimi widokami przepoconego ciała Austina (to były jej własne słowa). Mając nadzieję na spokojną drogę powrotną do domu, zjedzenie czegoś na szybko i zakopanie się w odmętach swojej pościeli, ruszyłam wolno do samochodu. Nie spodziewałam się zastania przed nim wychudzonej postaci Kiry, z mizernym uśmiechem i trzymającą w dłoniach swoją wielką czarną torebkę, która wyglądała na o wiele cięższą niż zapewne była.

            - Kira - szepnęłam, zatrzymując się kilka kroków przed nią. Dziwnie było stać naprzeciwko niej, kiedy wcześniej miałam wrażenie, że zrobiłaby wszystko bylebym tylko odczepiła się od Rossa. - Co ty tutaj robisz? - zadałam chyba najgłupsze pytanie w historii, na które ona jednak w żadnym stopniu nie zareagowała.

            - Możemy zamienić słówko?

            - Jasne - rzekłam lekko zaskoczona tonem jej głosu. Bez cienia arogancji, fałszu, złośliwości. Była miła, trochę nieśmiała ale przede wszystkim niepewna. - Może pojedziemy do mnie? Muszę odebrać Mikey’a ze szkoły.

            - Dostosuję się.

            Przez całą drogę do szkoły brata, Kira nie odezwała się ani słowem. Kiedy Mikey wsiadł do samochodu, przywitał się z nią z szerokim uśmiechem i pochwalił kucyka, w którym według niego wyglądała bardzo ładnie. Dziewczyna uśmiechnęła się lekko, dziękując mu, chociaż mogłam się założyć, że nie wiedziała jak zareagować na komplement dwunastolatka.

            Mikey, zaraz po dojechaniu do domu, pobiegł do swojego pokoju, nie pytając nawet o to czy zrobię coś do jedzenia jakby podświadomie domyślił się, że szykuje się jakaś grubsza i cięższa rozmowa. Zaprowadziłam dziewczynę do ogrodu, gdzie usiadłyśmy na miękkich poduchach w wiklinowych fotelach, które były moim ulubionym miejscem w całym domu, nie licząc oczywiście własnej sypialni. Kira długo patrzyła przed siebie, nie mówiąc ani słowa. Nagle wzięła większy wdech i spojrzawszy na mnie, lekko się uśmiechnęła.

            - Powinnam ci podziękować, Nela - zaczęła spokojnie. - Całkiem nieświadomie mi pomogłaś. Domyślam się, że to za twoją namową Ross znowu ze mną rozmawia i chce mnie wyleczyć, a właściwie pomóc w leczeniu. Wiem to, bo nikt nie chciałby mieć ze mną do czynienia gdyby przeszedł przez coś takiego jak Ross ze mną. Byłam dla niego prawdziwą suką i aż się dziwię, że cię posłuchał i chce mi pomóc. Naprawdę chciałabym go zrozumieć, ale nie potrafię. Musi cię chyba mocno kochać, skoro był gotowy do ponownej rozmowy ze mną i spędzania czasu zamiast z tobą. Zastanawiam się też jeszcze nad jedną rzeczą, dlaczego chciałaś by to zrobił. Czemu go do mnie wysłałaś, a nie olałaś mnie?

            - Ponieważ każdy zasługuje na pomoc, Kira. Nie wiem jaki masz kontakt ze swoją rodziną, nie wiem czy możesz liczyć na ich wsparcie, ale wiem, że Ross jest kimś komu możesz w stu procentach zaufać. Wiem, że bywa nieznośny i upierdliwy do granic możliwości. Wiem, że jest porywczy i szczery do bólu, ale równie dobrze zdaje sobie sprawę z tego ile znaczą dla niego przyjaciele i byłe dziewczyny. Mimo że już nie jesteście razem, a wasz związek może nie był idealny, martwił się o ciebie, ale nie wiedział jak ci pomóc. Ja go tylko trochę naprowadziłam. Mam nadzieję, że ci pomoże.

            - Nikt mi nie pomoże dopóki ja sama nie będę tego chciała - powiedziała ciut ostrzej, odwracając ode mnie spojrzenie. - Problem w tym, Nela, że ja nie chcę walczyć. Świadomie wpadłam w tą chorobę, chciałam uwagi rodziców. Wiesz jakie to okrutne czuć się niewidzialną? Chciałam, żeby na mnie spojrzeli, żeby mnie dostrzegli, ale przerosło mnie to. Wiem, że mam anoreksję. Byłam z Elliotem u psychologa i on powiedział mi to wprost, wyłożył kawę na ławę, nie bawił się ze mną. Jestem w dupie, Nela. Głębokiej, czarnej dupie, z której nie widzę wyjścia. Nikt mi nie pomoże.

            - Nie mów tak, Kira. Musi być wyjście. Możesz udać się na leczenie, zawalczyć o swoje zdrowie, przyszłość, szczęście. Nie może być źle.

            - Elliot chce opuścić Kolorado i przenieść się gdzieś indziej. Może Karolina Północna? Naprawdę mu zależy, a ja boję się, że go zawiodę i mimo jego prób, nie uda mi się wyjść z choroby. Dopiero po tym jak zachorowałam, zauważyłam jaka byłam. Jaka ze mnie była suka. Odrzucałam wszystkich dookoła, nie chciałam zawierać żadnych przyjaźni, byłam taka mądra i pewna siebie, że teraz zostałam sama, bez prawdziwych przyjaciół. Wiem jak postrzegają mnie inni. Dla nich jestem słaba i może tak naprawdę wcale się nie mylą?

            - To nieprawda, Kira. Jesteś silna tylko sama nie potrafisz tego dostrzec. Sądzę, że Elliot pewnego dnia ci to pokaże, aż w końcu się przekonasz, że miał rację i posiadasz w sobie pokłady tak ogromnej siły, że każdy powinien ci jej zazdrościć.

            - Oddam ci Rossa, Nela - rzekła lekko, posyłając mi odrobinę szerszy uśmiech niż na początku. - W nieszczęściu innych, nie możesz pozwolić sobie na utratę własnego szczęścia. Dziękuję, że mogłam się przekonać jak oddanym jest przyjacielem i lojalną osobą, ale teraz pora by wrócił do ciebie i pomagał tobie, swojej dziewczynie, a nie mi. Ja mam Elliota i myślę, że z nim mogę sobie poradzić. Chyba to do mnie dotarło. Naprawdę jestem ci wdzięczna, Nela.

            - Nie masz za co, przecież nic nie zrobiłam.

            - Zrobiłaś znacznie więcej niż ludzie, którzy w teorii są moimi rodzicami. Dałaś mi nadzieję, że może być tylko lepiej. Że z anoreksją można podjąć walkę i postarać się o zwycięstwo. Chcę zaryzykować i zawalczyć o swoje zdrowie. Przede wszystkim o zdrowie. Wiem, że nie będzie łatwo, ale mimo wszystko spróbuję. Tak jak ty, Nela. Spróbowałaś być z Rossem, widziałam jak się przed tym broniłaś, ale w końcu dałaś wam szansę i teraz jesteście razem szczęśliwi. Ja też chcę taka być.

            - Będę za ciebie trzymać kciuki, Kira.

            - Naprawdę ci dziękuję, Nela.

            Gdy obie stanęłyśmy, stało się coś naprawdę dziwnego; Kira mocno mnie objęła, to znaczy na tyle mocno na ile pozwoliła jej choroba i brak sił. Kiedy tak mnie ściskała, szepnęła mi do ucha jedno proste słowo, poczym najzwyczajniej w świecie odsunęła się i kiwnąwszy głową, opuściła taras, rzucając przez ramię, że trafi do wyjścia.

            Moim zdaniem każdemu należało dać szansę. Każdy zasługiwał na wybaczenie i może nigdy nie będę z Kirą najlepszymi przyjaciółkami, nie oznaczało to jednak, że miałam jej nie wybaczyć. Miała prawo popełniać błędy, była tylko głupią nastolatką, która pragnęła uwagi innych ludzi. Chciała by inni traktowali ją z szacunkiem i się jej bali. To nie jej wina, że wpadła w taką chorobę. Teraz potrzebowała tylko spokoju by dojść do siebie. Wierzyłam, że się jej to uda. Musiała tylko tego chcieć.

            Przepraszam, Nela. 

_____________________________________________

Cześć.

Ten rozdział z całą pewnością ma mnóstwo błędów, ale dodaje go właśnie teraz, w takiej formie, ponieważ następny z całą pewnością nie pojawi się szybciej niż przed 16 maja. Związane jest to z dużą pracą, którą mam do napisania jako zaliczenie jednego z przedmiotów. Chcę jej poświęcić 100% chociaż biorąc pod uwagę kilkanaście innych czynników, może być z tymi 100% dość trudno. 

W każdym razie, do zobaczenia za około cztery tygodnie!

Dziękuję za każdy komentarz, jesteście kochani! :*

- matrioszkaa! xx