Rozdział 20 | Osiemnastka? Nie, dziękuję!

      Ledwo moi rodzice wrócili ze swojej wycieczki - jak się okazało byli w Castle Rock, by odpocząć i pobyć sami ze sobą - miałam ochotę wyskoczyć przez okno, pomijając fakt, że miałam pokój na pierwszym piętrze i jedynie mogłabym połamać sobie nogi. Dlaczego? Zaczęli temat, na który w za nic w świecie nie chciałam rozmawiać. Było to jeszcze gorsze niż bal ostatniego rocznika, egzaminy czy wyjazd na studia. Ta rzecz sprawiała, że miałam mdłości, podniesione ciśnienie i myśli samobójcze, chociaż tak naprawdę to było nic. W końcu mowa tylko o mojej i Nate’a osiemnastce, która wypadała dwudziestego pierwszego marca, czyli w pierwszy dzień wiosny, już w ten piątek. Mój bliźniak, będący imprezowym typem nie mógł się jej doczekać, mimo że ten dzień wcale nie oznaczał, że będzie mógł w USA legalnie pić piwo. Z jakiegoś powodu bardzo już chciał mieć te osiemnaście lat, narąbać się i następnego dnia mieć największego w swoim życiu kaca. Natomiast ja, typowa domatorka, pragnęłam by dwudziesty pierwszy marzec zniknął z kalendarza. Na myśl o imprezie robiło mi się słabo. Nie chciałam jej mieć, ale nie mogłam powiedzieć tego na głos, ponieważ to wydarzenie było zbyt ważne dla rodziców. Dwójka ich dzieci wkroczy w pewien, nowy etap, to była dobra okazja by zorganizować wielki event dla ludzi z ich otoczenia i pokazać im nas. Będę zmuszona wcisnąć się w drogą sukienkę oraz wypolerowane buty, Nate w idealnie uszyty dla niego garnitur, wykrochmaloną koszulę, a także wypastowane skórzane obuwie. Do tego będziemy pić szampana z najwyższej półki i nikt nam nie zwróci uwagi, że nie mamy jeszcze dwudziestu jeden lat i według prawa nie możemy pić. Przy odrobinie szczęścia rodzice pozwolą nam opuścić to wydarzenie około jedenastej byśmy mogli dalej bawić się w gronie swoich kumpli w klubie. Lub gdziekolwiek indziej z dala od tych wszystkich snobów.

I właśnie dlatego źle się czułam. Co innego zabawa z przyjaciółmi, a co innego w gronie ludzi, których nie znaliśmy. Jednak biorąc pod uwagę to kim byli Hugh i Morgan Roberts, przyjęcie w gronie takich osób, nie było niczym nadzwyczajnym.

- Nie, mamo - jęknęłam, z trudem powstrzymując się od skrzywienia na widok pudrowej sukienki od Prady. - Nienawidzę takich kolorów i tej marki - dodałam ciszej, co mama oczywiście musiała usłyszeć, bo spojrzała na mnie pochmurnie. - Możemy iść na przykład do Zary albo River Island? Lub gdziekolwiek indziej, co nie jest tak drogie?

- Ubrania stamtąd nosisz na co dzień. Chciałabym, żebyś przynajmniej w jeden wieczór miała na sobie coś innego.

- Dlaczego dla ciebie inne znaczy droższe? Chcesz bym czuła się niekomfortowo mając na sobie sukienkę od Prady, kiedy moi znajomi ubiorą się w coś na przykład z H&M? Nie znoszę tego.

- Kończysz osiemnaście lat, Cornelio. Razem z tatą oficjalnie przedstawimy ciebie i Nathaniela naszym współpracownikom, musisz wyglądać elegancko i schludnie. Proszę, to tylko jeden wieczór, nawet nie cały. Potem możesz się przebrać w cokolwiek będziesz chciała i bawić się dalej gdziekolwiek indziej ze swoimi przyjaciółmi - wyjaśniła spokojnie, trzymając moje dłonie w swoich. Widziałam jak bardzo zależało jej, by wszystko na tym przyjęciu wyszło jak najlepiej. Nie zdawałam sobie jednak sprawy, że moja kreacja będzie stanowiła aż tak ważny element całości.

Pomimo spędzonych czterech godzin w centrum handlowym, nie kupiłyśmy nic. Dosłownie nic. Żadnej sukienki, butów, dodatków czy innych rzeczy, które powinna mieć na sobie osiemnastoletnia dziewczyna pochodząca z takiej rodziny jak moja. Mama jedynie umówiła mnie i Fizzy do fryzjera oraz kosmetyczki, oświadczając przy tym, że przyjaciółka ma nie martwić się kosztami, ponieważ ona pokryje je w całości.

Dzięki mamo, Fizzy będzie ci wdzięczna do końca swojego życia.

Po przyjeździe do domu, zostałam zmuszona by odwieźć Mikey’a i Martina na basen, ponieważ ten szesnastoletni dzieciak nie chciał prowadzić samochodu, twierdząc, że robi to za często. Pominę fakt, że on kochał prowadzić. Zanim jednak zajechałam pod basen, musiałam zatankować, co było rzeczą, której nienawidziłam robić. Martin postanowił nie tylko być leniem, ale także dupkiem, bo ani myślał o ruszeniu swojego tyłka by zrobić to za mnie albo przynajmniej mi pomóc. Miałam ochotę uderzyć go w twarz, ale nie mogłam tego zrobić przy Mikey’u. Jeszcze dostałby jakieś traumy i musiałabym wozić go do psychiatry.

- Możesz się w końcu uciszyć? - warknęłam, odkładając na miejsce wąż od dystrybutora. Na szczęście nie popełniłam żadnej gafy, wybrałam odpowiednie stanowisko, zatankowałam do pełna, nie przelewając (szczerze nie miałam pojęcia czy było to możliwe), poczym zakręciłam otwór i wziąwszy z samochodu swój plecak, poszłam zapłacić. Wyszło w sumie trzysta czterdzieści dolarów i osiemnaście centów, co biorąc pod uwagę wielkość auta oraz pojemność baku, było małą kwotą. - Okey, następnym razem ty to zrobisz.

- Oczywiście, osiemnastko - zaśmiał się, zapinając z powrotem swój pas, który odpiął po pięciu minutach od wjechania na stację paliw. Nie moja wina, że nie miałam wprawy w tych rzeczach i nie umiałam uporać się z tankowaniem w tak krótkim czasie, jak on. - Więc jak tam poszukiwania kreacji idealnej? Znalazłaś coś?

- Prócz niegustownych sukienek od Prady, w które mama chce mnie wcisnąć? Nope. Nie ma nic, co mogłabym ubrać i nie krzyczałoby: hej, kosztowałam jedynie tysiąc dolarów!

- W końcu coś ci się spodoba. Wiedziałaś, że kiedy przyjdzie ten dzień, mama będzie chciała wcisnąć ci drogą, elegancką i kompletnie nie w twoim stylu, sukienkę byś mogła oczarować ludzi z ich otoczenia. Więc teraz proszę zaciśnij zęby i wybierz coś. Cokolwiek.

- A jak tam ty i twój garnitur od Gucciego? - rzuciłam ironicznie, zmieniając pas by zjechać na parking przed basenem. - Już ściągnęli z ciebie wszystkie możliwe miary?

- Tak. Jest całkiem w porządku. Prosty, czarny, bez zbędnych ozdób.

- I jesteś pewien, że wytrzymasz w nim cały wieczór? - spytałam z powątpiewaniem, parkując kilka miejsc od głównego wejścia do budynku. Mikey wybiegł z samochodu zaraz po tym jak zgasiłam silnik i zaciągnęłam ręczny hamulec.

- Jasne - odpowiedział pewnie, odpinając pas. - Co powinienem ci kupić?

- Środki na uspokojenie - zironizowałam, wpatrując się w szybę przed siebie. Martin nie spuszczał ze mnie wzroku, zupełnie jakby oczekiwał, że za moment wysiądę z wozu i pójdę z nim. - Chyba nie myślałeś, że przez dwie godziny będę tam siedzieć i patrzeć jak pływacie? Mam ciekawsze rzeczy do roboty.

- Jak zadania z chemii i matmy? - rzucił uszczypliwie, za co miałam ochotę go spoliczkować. - Tylko mnie nie bij - dodał szybko, zauważając mój wyraz twarzy. - Wróć za dwie godziny, osiemnastko! - zawołał radośnie, niemalże wybiegając z auta, bym nie mogła go uderzyć, za ponowne przypomnienie mi ile niedługo skończę lat.

- Wciąż nie rozumiem, czemu sami nie możecie wrócić! - krzyknęłam za nim, chociaż było to daremne. Martin zdołał już wejść do budynku, mając moje słowa w głębokim poważaniu.

Niewiele myśląc udałam się w drogę do Heaven z nadzieją, że akurat dzisiejszy dzień będzie dniem prób zespołu i nie będę musiała błąkać się po Littleton jak ostatnia sierota w poszukiwaniu swojego chłopaka. Jeszcze znajdując się wewnątrz samochodu z lekko uchyloną szybą, mogłam usłyszeć ich piosenki grane z niezwykłą energią. Nie miałam wątpliwości, że ich występ, który wypadał na przyszłą sobotę, będzie wielkim sukcesem. Z kilku rozmów z członkami zespołu w jakich brałam udział, dowiedziałam się, że na koncercie ma pojawić się jakaś osoba z jakieś wytwórni, która inwestuje w młodych i zdolnych. Życzyłam im jak najlepiej, ale ich szansa tylko mi przypomniała, że miałam coraz mniej czasu do powiadomienia Rossa o swoich planach. Gdyby udało się R5, nie wiadomo gdzie by trafili. W USA istniało wiele wytwórni w żaden sposób nie powiązanych z wielkimi nazwami, mających swoje studia w różnych częściach kraju. Ross mógł trafić chociażby do Miami z nadzieją, że pojadę z nim. Ale nie mogłam. Nie chciałam dawać mu złudnej szansy na wspólne życie, kiedy ja już miałam jasno postawiony cel i ścieżkę, którą chciałam podążać. Musiałam mu jak najszybciej powiedzieć o tym, nim nie wpadnie na jakiś genialny, swoim zdaniem, pomysł.

- Nela! - zawołała z entuzjazmem Rydel, która jako pierwsza zauważyła mnie, zaraz po tym jak przekroczyłam próg klubu. Ubrana była w najzwyklejsze spodnie dresowe i rozciągniętą koszulkę, która z całą pewnością należała do któregoś z jej braci, a mimo to wyglądała świetnie. - Co ty tutaj robisz? Nie powinnaś szukać kreacji idealnej?

- Proszę, Rydel, nie przypominaj - jęknęłam, krzywiąc się. Dziewczyna zaśmiała się, biegnąc do mnie, by w następnej chwili mocno mnie przytulić. - Tobie też dzień dobry.

- Cześć - zachichotała, odsuwając się o dwa kroki. - Więc, nadal nie odpowiedziałaś mi na pytanie. Co ciebie sprowadza do Heaven?

- Mój głupi brat wymyślił, że mam go zawieść i odebrać z basenu. Mam wolne dwie godziny, nie chce mi się wracać do domu, więc pomyślałam, że zajrzę do was. Przeszkadzam? Zawsze mogę jechać do McDonald’s i starać się zrobić zadanie domowe z chemii - dodałam z ironią, na co Rydel pokręciła głową, ciągnąc mnie w stronę baru, gdzie reszta bandu się relaksowała.

- Ross, twoja dziewczyna przyjechała - oświadczyła, siadając na kolanach Ellingtona, który natychmiast oplótł swoje ramiona wokół jej talii i złożył pocałunek na skroni.

- Cześć wszystkim - powiedziałam do reszty. - Ciebie nadal nie lubię  - dodałam do Rossa, gdy nasze spojrzenia się spotkały. Chłopak uśmiechnął się szeroko, przyciągając mnie do siebie i całując w kącik ust, na co wszyscy wydali z siebie przeciągłe „aww”.

- To tylko jedna pobudka przed siódmą rano. Jak długo masz zamiar być na mnie zła, kochanie? - zapytał tym swoim uroczym tonem, za który miałam ochotę go walnąć. Poważnie, czy on się jeszcze nie nauczył, że do mnie się tak nie zwraca, bo inaczej zamieniam się w ciepłą kluchę?

- Patrząc na to ile się już znamy, powinieneś wiedzieć, że mnie się nie budzi, Ross.

- Jak to jest, że jednego dnia potrafisz wstać o piątej rano i trenować jogę w swoim ogrodzie i tej uroczej piżamce, a innego z trudem schodzisz z łóżka po siódmej?

- Zależy to od ułożenia księżyca względem Jowisza - odparłam z powagą, na co wszyscy się zaśmiali. - Nie bądźcie wredni. Mam zły dzień, a to dopiero początek katuszy.

- Twoja idealna matka szuka dla ciebie kreacji wyjątkowej, której mogłaby ci zazdrościć sama Julia Roberts? - zakpił Rocky, na co jedynie przytaknęłam. - Więc prawdopodobnie będziesz wyglądała jak nie ty.

- Cóż, to więcej niż prawdopodobne, Rocky - mruknęłam. - Ona chce mi wcisnąć Pradę, Chanel, Elie Saab czy innego projektanta, którego nienawidzę. Kiedy jej zaproponowałam byśmy poszły do River Island stwierdziła, że w ten wieczór muszę mieć coś lepszego niż produkt z galerii. Poważnie, nienawidzę tej jej części.

- Właściwie chciałbym cię zobaczyć w jakieś eleganckiej kreacji - kontynuował - to mogłoby być ciekawe przeżycie. W końcu ty często paradujesz w jeansach, rzadko można cię spotkać w sukienkach czy spódniczkach, więc zobaczenie cię w czymś wieczorowym będzie historyczną chwilą.

- Wolałabym zakopać się pod swoją kołdrą i przespać ten czas - niemalże warknęłam. Wizja mnie w czymś do ziemi, butach na obcasie oraz z toną makijażu i błyskotek, przyprawiała mnie o mdłości. Miałam nawet wizję opuszczenia stanu na weekend, byleby nie brać udziału w tej szopce, ale wiedziałam, że wówczas rodzice mnie uziemią, przez co mój wylot na Alaskę zostanie tylko niezrealizowanym planem. Nikt nie odpowiedział już na mój komentarz, doskonale zdając sobie sprawę, że był to dla mnie drażliwy temat. Spojrzawszy na Rossa, uśmiechnęłam się lekko, podejmując szybką i męską decyzję dotyczącą naszej nieuniknionej rozmowy. - Możemy pogadać? Sami? - dodałam, zauważając jak jedna z jego brwi wędruje ku górze, jakby chciał za moment powiedzieć „przecież gadamy”.

- Okey. Chodź. - Złapawszy mnie za rękę, wyprowadził mnie z klubu. Dookoła nie było żywej duszy. Jedynymi samochodami na parkingu był wóz Martina oraz ten należący do Lynchów, który musiała prowadzić Rydel, bo Ross w dalszym ciągu nie dorobił się swojego prawka, a Rocky mimo zdanych egzaminów, nie lubił prowadzić. Chłopak oparł się o maskę swojego auta, patrząc na mnie wyczekująco, z lekkim uśmiechem, ale także ogromną dozą niepewności i jakby zakłopotania. Czułam jakby jego spojrzenie przeszywało mnie na wylot, co ani trochę nie było komfortowe. Ze stresu zaczęły mi się pocić ręce, a po plecach spływała stróżka potu, chociaż było zimno i kropiło. - Nela? Wszystko w porządku? - zapytał, splątując ze sobą nasze palce, dodając mi otuchy.

- Ross, jakie masz plany na październik? - zapytałam cicho, patrząc mu w oczy. Przekrzywił głowę lekko w prawo, marszcząc przy tym czoło. - Co chcesz robić po liceum?

- Dlaczego pytasz mnie o to w marcu, Nela? - zaśmiał się, a mi wcale nie było do śmiechu. Chciało mi się płakać ze zdenerwowania. Nigdy nie byłam w takim stanie. Poważne rozmowy nie należały do moich ulubionych. Co więcej nie potrafiłam ich przeprowadzać. Było mi cholernie trudno, a on jeszcze musiał mi to utrudniać. Mogę go uderzyć? - Co się dzieje? Zbladłaś.

- Może dlatego, że chcę znać twoje plany na przyszłość, denerwuje się tą rozmową, a ty jesteś całkowicie wyluzowany, co mnie wkurza - warknęłam, oddychając ciężko. Ross przyciągnął mnie do siebie, układając moją głowę na swojej piersi i głaszcząc mnie po włosach, powiedział cicho:

- Wyduś to z siebie, kochanie. Tak jak zawsze, bezpośrednio.

- Lecę na studia na Alaskę. Razem z Rafe’m i Fizzy - powiedziałam, a wielki ciężar dosłownie spadł mi z serca i barków. Ross odsunął mnie od siebie na odległość ramion. Na jego ustach igrał uśmiech, co wprawiło mnie w dezorientowanie. - Dlaczego się uśmiechasz?

- Ponieważ wciąż nie mogę uwierzyć w to, że miewasz słodką i uroczą stronę, kochanie - wyznał, całując mnie w czoło. - I ta wiadomość była dla ciebie taka stresująca?

- Nadal nie wiem jakie ty masz plany. Ten koncert i szansa i…

- Sądziłaś, że będę chciał zabrać cię ze sobą, gdziekolwiek byśmy trafili jako zespół z szansą na nagranie albumu? - przytaknęłam, a jego uśmiech powiększył się. - Jesteś głupiutka. Nela, każdy kto zna ciebie, Rafe’a i Fizzy, wie, że waszym marzeniem było studiowanie w najzimniejszym stanie USA. Nawet ja zdawałem sobie z tego sprawę. Owszem, sobotni koncert jest dla nas szansą. Ma pojawić się na nim producent z niezależnej firmy fonograficznej z Nowego Jorku. Nie wiemy jak to się potoczy, ale nigdy nie chciałem byś dla mnie porzucała swoje plany. Na pewno będzie nam ciężko, możemy się nawet rozstać przed rozpoczęciem roku akademickiego, ale chciałbym, żebyś robiła i podejmowała decyzje na jakie masz ochotę. Nie patrzyła na mnie. Chcesz lecieć na Alaskę, nie będę cię zatrzymywał, ponieważ wiem, że właśnie ona cię uszczęśliwi. Poza tym równie dobrze i ja mogę tam złożyć dokumenty i może nawet mnie przyjmą.

- Jesteś okrutny! - krzyknęłam, klepiąc go w ramię, na co zaśmiał się, ponownie mnie do siebie przyciągając. - Wiesz jak ja się denerwowałam? Nienawidzę cię za to.

- Za to i za wiele innych rzeczy, wiem to - odpowiedział przez śmiech, całując mnie we włosy. - Kto by pomyślał, że Nela Roberts będzie stresować się czymś takim. To nawet zabawne - wyznał, nie puszczając mnie. - Naprawdę dobrze wiedzieć, że masz tą nieśmiałą i niewinną stronę, dzięki której jeszcze mocniej ciebie chcę.

- Ross?

- Huh?

- Nie wypominaj mi tego, ani nie wspominaj o tym nikomu, bo będę musiała cię zabić.

- Oczywiście - obiecał poważnie, co pozwoliło mi się całkowicie zrelaksować.

___________________________________________

Wpatrywałam się w stojącego przede mną chłopaka, jakby był co najmniej nieznajomym proponującym mi odkurzacze. Rafe uśmiechał się łobuzersko, pokazując mi całe swoje uzębienie, przez co z faceta sprzedającego odkurzacze zamienił się w kolesia od pasty do zębów lub pasków wybielających. Opierałam się bokiem o framugę drzwi, czekając na wyjaśnienie jego niespodziewanej wizyty. Według wcześniejszej rozmowy, miał dzisiejszy dzień spędzić z Lauren na ściance wspinaczkowej w Denver. Jednak był u mnie. Całkowicie zadowolony z życia, z jak zawsze starannie ułożonymi włosami, w granatowych spodniach, czerwonej marynarce, muszce pasującej do spodni oraz beżową koszulą i czerwonymi converse. Wszystko, jak zwykle, ze sobą współgrało, co było powodem by go nienawidzić, ponieważ on zawsze umiał się ubrać, mieszając ze sobą milion kolorów, nie wyglądając przy tym kiczowato i niegustownie.

- Co ciebie do mnie sprowadza, Rafael? - zapytałam w końcu, kiedy on w dalszym ciągu nie raczył się odezwać. Była już ósma wieczorem, przez tego idiotę zostałam zmuszona by odejść od pracy domowej, którą zaczęłam robić dokładnie czterdzieści minut od powrotu z braćmi z basenu; zaraz po tym jak pokłóciłam się z mamą o kolejną sukienkę, a z Natem o zrobienie mu jakiegoś zadania z angielskiego. Przyjaciel zmarszczył brwi, wyrażając tym zdegustowanie na użycie przeze mnie pełnej formy jego imienia. - Nie pozwolę ci wejść, dopóki mi nie powiesz.

- Jesteś niemiła. Ja ciebie odwiedzam, a ty jeszcze nie chcesz mnie do domu wpuścić. Zołza, nie przyjaciółka - mruknął, obrażony zakładając dłonie na piersi. - Oficjalnie cię znielubiłem.

- Okey, Rafe. Pośmialiśmy się, a teraz do rzeczy. Miałeś być z Lauren na tej ściance wspinaczkowej w Denver. Co robisz w Littleton?

- Moja dziewczyna ma gorączkę i zapalenie oskrzeli. Właśnie od niej wracam.

- Dlaczego akurat przez mój dom?

- Bo… jestem głodny? - odpowiedział głupio, mijając mnie by wejść do domu. Natychmiast skierował się do kuchni mając nadzieje, że znajdzie tam coś do jedzenia. Cóż, nie pomylił się. W piekarniku chowała się zapiekanka z serem i ziemniakami, którą tata zrobił na kolacje. Mimo tego, że każdy z nas zjadł dość sporo (nie licząc mnie, ja zawsze zjadałam najmniej), wciąż zostało jej dużo. Rafe czując się jak u siebie, wyjął z szafki talerz oraz widelec i nałożywszy sobie kawałek, zajął miejsce przy stole - Smacznego - powiedział, wsadzając do ust pierwszy kęs. W jego oczach zaświeciły się iskierki, usta rozciągnęły w szerszym uśmiechu, a policzki pokryły rumieńcem. - Pyszne! - zawołał.

- Tata robił, nie Martin - rzuciłam, nim zacząłby komplementować mojego brata, siadając naprzeciwko niego.

- Domyśliłem się. Tylko twój tata dodaje tyle ziół i curry. Martin wybiera albo jedno, albo drugie. Twoja mama gotuje bardziej delikatnie, nie rzuca przypraw garściami, a ty natomiast… cóż, z tobą to różnie bywa. Uwielbiasz pieprz, ale nienawidzisz soli.

- Dobrze wiedzieć. Następnym razem dowalę ci soli od cholery.

- Nie obracaj moich własnych słów przeciwko mnie - ostrzegł, machając widelcem.

- A ty przestań wymachiwać tym widelcem, bo mi oko wydłubiesz. Rozmawiałam dzisiaj z Rossem - wyrzuciłam z siebie. Rafe natychmiast się uspokoił, przekrzywiając głowę lekko w prawo, domagając się tym bym kontynuowała swoją wypowiedź. - Powiedziałam mu o wyjeździe do Anchorage. Wiedział o tym, rozumiesz? Zdawał sobie sprawę, że chcę iść na tamtejszy uniwersytet. On jest… niesamowity - wyznałam, chowając twarz w dłonie. - On wie o mnie tak wiele rzeczy, a ja głupia nie wiem nic o nim. To dobijające.

- Sądzę, że wiesz o nim całkiem sporo, Nela. Poza tym wy dopiero się tak naprawdę poznajecie. Wasze wady i zalety zostaną odkryte i nie masz powodu do zmartwień. Dobrze jest mieć świadomość, że twój partner cię wspiera i nie ma nic przeciwko temu byś wyleciała na drugi koniec kraju, więc rozchmurz się - na koniec wcisnął mi do ust kawałek zapiekanki, śmiejąc się w niebogłosy, gdy z trudem ją połknęłam.

- Jesteś nienormalny, Rafe! - krzyknęłam, nachylając się nad stołem by klepnąć go w ramię. Chłopak wyszczerzył się, przybierając uroczy wyraz twarzy.

- I za to mnie kochasz, siostro!

- Jeszcze czego - burknęłam, chociaż miał rację. Stu procentową.

Kochałam go.

           Oczywiście, jak brata, żeby nie było. 

_____________________________________________________

Aloha!

Mam nadzieję, że fala upałów nie daje Wam za bardzo w kość i wciąż żyjecie i cieszycie się życiem :) 

Odpoczywajcie, bo przed Wami został raptem miesiąc wakacji, po którym czeka Was powrót do szkolnych ławek, podręczników i nieprzespanych nocy :D Wow, ależ ja jestem optymistyczna ^^

W każdym razie, oficjalnie umieram na każdym nowym odcinku Teen Wolf. Dlaczego? Cody Allen Christian, czyli mój Martin Roberts dołączył do obsady. Prawda jest taka, że na początku nie skojarzyłam, że to on, a jednak! Się chłopak wyrobił :) 

Oprócz tego, miłujcie się oraz śmiejcie się jak najwięcej! 

Dużo miłości, matrioszkaa! :) xx

Ps. Tak, znowu dodałam gifa z Mitchem :)