Rozdział 18 | Słów kilka o przyszłości.

        

       Fizzy wpatrywała się we mnie nieprzerwanie od dziesięciu minut, kiedy ja kompletnie ją ignorując, oddychałam przez nos, siedząc w pozycji kwiatu lotosu. Było słoneczne popołudnie, wszystkie lekcje zostały odrobione, Mikey przebywał u Nelsona i miałam go odebrać dopiero około siódmej, bracia wyszli gdzieś ze swoimi dziewczynami, Ross miał próbę zespołu, a moi rodzice spędzali czas ze sobą w Denver. Chciałam mieć ciszę, ale Fizzy jak zwykle postanowiła pokrzyżować moje plany, zjawiając się z niezapowiedzianą wizytą, pudełkiem lodów miętowych oraz czterema puszkami zielonej herbaty, niemalże błagając o rozmowę. Gdybym jej odmówiła, z całą pewnością straciłabym przyjaciółkę. Więc wpuściłam ją do domu, pod warunkiem, że nie będzie jej przeszkadzało, gdy będę znajdowała się w pozycji kwiatu lotosu lub drzewa. Dzisiaj nie miałam ochoty na żadne zaawansowane pozycje, a jedynie kilka minut ciszy.

            - To mi się zwyczajnie nie mieści w głowie, Nela! – zawyła, wsadzając sobie wielką porcję lodów do buzi, natychmiast się krzywiąc od nadmiaru zimna. – Szkolna gwiazda sportu, pieprzony Bóg, mówi mi i to przy wszystkich, że mu się podobam. Co z nim nie tak?!

            - Nie dałaś mu innego wyboru – przypomniałam jej. Przyjaciółka sapnęła pod nosem, nie będąc ani trochę usatysfakcjonowana moją odpowiedzią. – Naciskałaś tak mocno, że w końcu chłopak się złamał i wyznał ci, co mu siedziało na wątrobie. Co z tym zrobisz?

            - A co powinnam? – zapytała niepewnie, popijając lody mrożoną herbatą. – Nigdy nie byłam w takiej sytuacji. Zawsze to ja mówiła o swoich uczuciach, nie inni. Pierwszy raz czuję się tak żałośnie. – Jęknąwszy przeciągle, położyła się na trawie. – Co zrobić?

            - Porozmawiać z nim? Zawsze to jakieś wyjście, nie sądzisz? Od tego podobno wszystko się zaczyna. Tak jak…

            - U ciebie i Rossa, wiem – skończyła za mnie, wpatrując się w błękitne niebo. – A właśnie! Co u niego? Do której ma próbę?

            - Chyba do piątej. Mają niedługo koncert i cały wolny czas przeznaczają na granie. Nie wydaje mi się jednak by rozmowa o moim chłopaku była powodem twoich odwiedzin. Mylę się, Fizzy? – Przyjaciółka westchnęła, podnosząc się na przedramionach. – Co myślisz o Austinie? Myślisz, że mogłabyś z nim być?

            - Nigdy tak na niego nie patrzyłam – przyznała cicho, z powrotem opadając na trawę.

            - Widziałaś siebie raczej z Elliotem – przypomniałam jej, na co się zaśmiała. – Austin jest świetnym chłopakiem. Będzie ci z nim dobrze, doskonale o tym wiesz.

            - Tak, ale… Odrobinę przeraża mnie to, że on ma dokładny plan na życie, kiedy ja nadal nie wiem, na jaki college składać papiery. Po prostu jestem tym odrobinę przytłoczona. Austin prawdopodobnie po ceremonii wręczenia dyplomów wyleci na Florydę, a ja? Co wtedy, Nela? Zostanę tutaj ze zranionym sercem?

            - A myślisz, że jak będzie ze mną i Rossem? Sądzisz, że mamy taki sam plan na życie?

            - Prawdopodobnie wasze plany bardzo się od siebie różnią – zauważyła. – Możemy o tym na razie nie rozmawiać? Zostawmy to.

            - Nie wierzę! Kim jesteś i co zrobiłaś z moją przyjaciółką? – zaśmiałam się, siadając po turecku obok dziewczyny. Fizzy wywróciła oczami, również podnosząc się do pozycji siedzącej. Obie w tym samym czasie sięgnęłyśmy po swoje łyżki, by nabrać porcje całkowicie roztopionych już lodów i wsadzić je sobie do ust, uważając przy tym by się nie pobrudzić.

            - Hej, Nel, pamiętasz jak na początku dziesiątej klasy rozmawiałyśmy o wyjeździe na Alaskę, na uniwersytet w Anchorage? Jak pragnęłyśmy zostawić za sobą Kolorado i wyjechać gdzieś daleko, by się usamodzielnić i poznać kawałek USA? – zapytała niespodziewanie, na co zakrztusiłam się śliną. – Teraz, kiedy myślę o końcu roku, bierze mi się na wymioty. Zazdroszczę Martinowi, że ma przed sobą jeszcze rok albo Mikey’owi, który nie musi się nawet martwić egzaminami. Z jednej strony chcę mieć już tą szkołę za sobą, zamknąć jeden rozdział i zacząć drugi. Jednak, naprawdę boję się dorosłości. Studiów, pracy, samodzielnego życia.

            - Może Alaska wcale nie jest takim złym pomysłem? Nikt nam nie każe już teraz składać dokumentów na uczelnię. Możemy zrobić sobie rok przerwy i później zdecydować, co dalej. A na razie odpocznijmy. Zajmijmy się sobą i swoimi pragnieniami. Śpijmy do późnego południa, chodźmy spać bladym świtem. Zwiedźmy świat, poznajmy inne kultury. Róbmy to, na co nie miałyśmy czasu podczas nauki. Niech inni nam zazdroszczą.

            - Ja nie mogę mieć rocznej przerwy, Nela – Fizzy jęknęła, niemalże zalewając się łzami. – Moi rodzice chcą bym poszła na dobre studia, to nieważne dokąd, ważne bym poszła gdziekolwiek. Chcą bym kontynuowała naukę, ponieważ później może mi się nie chcieć. A ponieważ mam wolną rękę co do szkoły wyższej, zastanawiałam się nad tą Alaską. Nie wiedziałam, że planujesz roczną przerwę.

            - Mogę iść na studia razem z tobą, Fizzy. Gdziekolwiek będziesz, będę i ja. Zawsze. Pamiętasz? Obiecałam ci. – Na jej reakcję nie musiałam długo czekać. Nim się zorientowałam, przyjaciółka przytulała mnie mocno do siebie, wołając w niebogłosy, jaka to z niej szczęściara, że mnie miała. Cóż, tak naprawdę to ja byłam większą. Kto wie, gdzie bym była, gdyby nie ona? – Teraz tylko musisz mi pomóc wybrać odpowiedni kierunek.

            - To akurat najmniejszy problem, Nel! – zawołała z prawdziwym entuzjazmem, odrywając się ode mnie na chwilę. – Zaraz czegoś dla ciebie poszukamy!

            - Zaraz? – zapytałam z niedowierzaniem, gdy przyjaciółka pociągnęła mnie do góry i nim zdążyłam chociażby mrugnąć, biegłyśmy już do mojego pokoju. Tak po prostu włączyła mojego McBooka i jak gdyby nic wpisała hasło logowania. Chwilę później przeglądałyśmy już stronę uniwersytetu w Anchorage, będąc ciekawe co ma nam do zaoferowania. Prócz akademika, basenu, siłowni, kawiarni czy wielkiej biblioteki, uczelnia miała też bogatą listę najróżniejszych kierunków. Do wyboru, do koloru. – Chyba nie chcesz w tej chwili się tym zajmować.

            - Dlaczego nie? Co mam lepszego do roboty? Patrzenie jak wykonujesz kolejne asany, potajemnie licząc na to, aż w końcu pójdę do domu? – rzuciła lekko, wpatrując się w ekran komputera? – Może pedagogika?

            - Ja i moje zamiłowanie do nauki, wyklucza to – mruknęłam. – Nie chcesz iść do Heaven? Możemy ściągnąć Rafe’a, o ile nie jest zajęty Lauren.

            - Umówiłaś się tam z Rossem? – w odpowiedzi pokręciłam przecząco głową, co sprawiło, że Fizzy odwróciła wzrok od ekranu komputera. – Nie zaprosił cię na randkę?

            - Randkę? – powtórzyłam z nieukrywanym szokiem, przegryzając dolną wargę, jakby to był co najmniej kłopotliwy temat. – Jeśli masz na myśli to, czy wprost powiedział, że dzisiaj mamy randkę i mam się ładnie ubrać, to nie. Nic mi takiego nie powiedział.

            - Zabiję gnojka – warknęła, ściskając dłonie w pięści.

            - Cokolwiek planujesz zrobić, nie rób tego. Ja dopiero… uczę się tego jak funkcjonować w związku, Fizzy. Tak naprawdę nawet nie wiem z czym to jeść.

            - Bo tego się nie je, Nela. Tym się delektuje, jak ulubionym smakiem lodów. Przeżywa się krok po kroku, stopniowo pozwalając…

            - Zdajesz sobie sprawę, jak absurdalnie brzmią te porównania?

            - Nie obchodzi mnie to, ale po Rafe’a możesz zadzwonić. Wyskoczymy razem na kolację. Dawno w trójkę nigdzie nie byliśmy. A jeśli powie ci, że jest zajęty z Laurem, odpowiedz mu, że Martin zrobił gofry. Nabierze się na to.

            - Zostawiasz temat Rossa tak po prostu? To do ciebie takie niepodobne, Fizz.

            - Spokojnie łobuzie, na Lyncha jeszcze przyjdzie pora. Na razie zajmijmy się naszymi żołądkami i tym pudełkiem lodów, które zostało w twoim ogrodzie. Dzwoń do tego idioty.

           

            Pół godziny później, po schowaniu lodów do zamrażalki, chociaż nie powinnyśmy tego robić i znalezieniu kluczyków od samochodu taty, który był jedynym jaki został w garażu, znalazłyśmy się pod In-N-Out Burger. Rafe przez telefon stwierdził, że dawno nie jadł żadnych fast-foodów, a McDonald’s już dawno wyszedł mu bokiem, więc pora wrócić do starej, dobrej knajpy. Po odebraniu naszych zamówień, zajęliśmy stolik najbardziej oddalony od reszty, by nikt ani nic nam nie przeszkadzało i delektowaliśmy się jedzeniem, w międzyczasie rozmawiając na luźne tematy.

            - Bardzo byłeś zajęty, Rafael? – rzuciła Fizzy, będąc nie tyle co uszczypliwą, a wścibską. Cóż, ona wręcz kochała wiedzieć o nas wszystko. Rafe przełknął kęsy swojego burgera, nim jej odpowiedział.

            - Nie, Fizzy, nie przerwałaś mi i Lauren ostrego seksu na stole w jadalni – odparł, doskonale odgadując jej ton głosu wraz z uroczym uśmiechem, który towarzyszył jej zawsze, ilekroć chciała znać jakieś szczegóły z naszego życia intymnego. Nie, żebym ja jakieś posiadała.  – Nawet jej u mnie nie było. Siedziałem nad ekonomią.

            - Poważnie, nie masz ciekawszych rzeczy do roboty? Nawet ona – tutaj pokazała na mnie, akurat w chwili, gdy ogórek z mojej kanapki z ledwością trafił do moich ust – ma ciekawsze życie niż ty, chociaż jeszcze do niedawna uważałam ją za najnudniejszą osobę na tej planecie.

            - Chyba jednak to ty jesteś bardziej interesująca niż nasza dwójka razem wzięta. Może porozmawiamy o wyznaniu Austina i twojej bezcennej minie, co? – Rafe ośmielił się pokazać jej swoje równe zęby w zniewalającym uśmiechu, który spowodował, że Fizzy zmarszczyła czoło i zacisnęła mocno ręce w pięści. – Wyluzuj Fizz, bo jeszcze ci stringi pękną – dodał, parskając śmiechem, za co oberwał od dziewczyny.

            - Dlaczego ja właściwie chciałam, żebyś się tutaj znalazł? Musiałam być niepoczytalna – westchnęła teatralnie, opierając policzek na wnętrzu dłoni.

            - Po prostu go lubisz, Fizzy – powiedziałam od siebie, uśmiechając się do nich, za co oboje spiorunowali mnie wzrokiem. – I tak świetnie się dopełniacie – zaświergotałam i wiecie, całe szczęście, że siedziałam naprzeciwko nich, bo inaczej z całą pewnością bym oberwała.

            - Milcz! – zawołała Fizzy, zaraz jednak przybierając dość poważny wyraz twarzy, który oznaczał tylko jedno, zacznie ważny dla niej temat. – Hej, Rafe, powiedz mi, planowałeś już dokąd pójdziesz po liceum?

            - A nie miała to być Alaska razem z wami? – odpowiedział jej z ciepłym uśmiechem, który sprawił, że Fizzy natychmiast się rozpogodziła. – Martwisz się studiami?

            - Ja… sama nie wiem. Rozmawialiśmy o tym jakiś czas temu i tak naprawdę wiele rzeczy przez ten czas uległo zmianie. Wasza dwójka ma partnerów, mi Austin wyznał miłość i nie wiedziałam, czy wspólne studiowanie jest wciąż aktualne. W końcu możecie chcieć iść tam gdzie wasze połówki.

            - To takie rzadkie widzieć cię tak zakłopotaną – przyznał Rafe, przyjacielsko otulając ją ramieniem. – Nie musisz się jednak tym martwić. Lauren wie o moich planach i wspiera mnie w nich, jak to tylko możliwe. Sama chce złożyć papiery na uniwerek w Chicago. Mają tam dobry program nauk chemicznych. Poza tym nikt nie powiedział, że związek na odległość może okazać się katastrofą i niewypałem. Chcemy spróbować.

            - A Ross może poleci do Los Angeles, chociaż tak na dobrą sprawę nie wiem jakie są jego plany, bo nie rozmawialiśmy o tym – wyznałam, beznamiętnie wpatrując się w swoje jedzenie. – Wiem jednak, że muzyka jest jego życiem i z całą pewnością coś zrobi w tym kierunku. Nie widzę go na żadnej wyższej akademii muzycznej, ale w LA aż roi się od łowców talentów i producentów, którzy szukają nowych i młodych twarzy.

            - Twój tata nie chce mu pomóc? – zainteresował się Rafe, skubiąc frytki.

            - Nie wiem nic na ten temat. Nie będę z tatą o tym rozmawiać, bo to nie mój biznes. Jeśli Ross będzie tego chciał, niech sam to zrobi albo w najgorszym wypadku powie mi, a ja wówczas przekażę to tacie. Jednak… nie sądzę, by chciał to zrobić.

            - Jeśli by udało się R5, może czuć, że zawdzięcza to związkowi z tobą, a nie talentowi zespołu. Rozumiem go. Sukces będzie smakował lepiej jeśli sam do niego dojdzie – dodała od siebie Fizzy. – Ale powinniście porozmawiać. W końcu musi wiedzieć, że chcesz lecieć na Alaskę. – Wymieniwszy nazwę tego najzimniejszego stanu, zapiszczała jak mała dziewczynka ciesząca się z jakieś błahostki. To było urocze.

            - Dajcie mi jeszcze trochę czasu, co? A przynajmniej do dnia ich koncertu. Nie chcę go niczym rozpraszać.

            - Ależ z ciebie opiekuńcza dziewczyna – skitowała Fizzy, na co wywróciłam oczami, komentując to swoim standardowym:

            - Cokolwiek.

            Po kolacji wybraliśmy się na plac zabaw. Było już około siódmej i właściwie niedługo miałam jechać po brata, ale nie moglibyśmy sobie darować, gdybyśmy nie poszli na huśtawki. Jak za młodszych lat, kiedy to każdy wolny dzień spędzaliśmy właśnie na nich. Bujając się w górę i w dół, marząc o locie w niebo. Do miejsca bez nauczycieli, prac domowych czy obowiązkowych obiadów w szkole. Dzisiaj byliśmy nastolatkami, którzy za kilka miesięcy mieli w planach opuścić tak dobrze znany sobie stan i znaleźć się w zupełnie innym miejscu.

            - Okey, uczelnię mamy wybraną, ale co z kierunkiem? – zapytał Rafe, będąc ponad żwirkiem i machając przy tym radośnie nogami, jakby znowu był kilkuletnim chłopcem. Między wargami wystawał mu biały patyczek z lizakiem, na który uparł się mijając mały sklep spożywczy. – Nawet nie wiem, co chcę robić.

            - Może ekonomia? – rzuciła ze śmiechem Fizzy, doskonale wiedząc jaką niechęcią chłopak darzył ten przedmiot. Na jej słowa, zmrużył groźnie powieki, wysyłając tym sygnał, jak mocno jej nienawidził. – Och, rozchmurz się. Wybierz informatykę. Jesteś w tym dobry. Naprawdę dobry, Rafe.

            - To jest myśl, Fizzy. A ty jaki masz plan?

            - Może kosmetologia? Lub coś z modą o ile mają to w swoim programie. Jeszcze raz na spokojnie muszę przejrzeć listę dostępnych kierunków. Nel, co z tobą?

            - To trudne – przyznałam, wpatrując się w niebo. – Nie jestem pewna czy jest cokolwiek, z czego jestem na tyle dobra by móc się tego uczyć.

            - Idź w stronę języków, mówię ci. Masz do tego smykałkę. Jak mało kto ogarniasz kilka języków i w ciągu trzydziestu minut jesteś w stanie napisać dobry esej z mnóstwem wygórowanych słów.

            - Więc i ja będę musiała przejrzeć listę kierunków by coś wybrać.

            - Zawsze możesz zmienić kierunek – wtrącił Rafe, posyłając mi szeroki uśmiech, zeskakując z huśtawki. Obie poszłyśmy za jego przykładem, stając obok niego. – Dopóki mamy siebie i swoje wsparcie, wszystko będzie dobrze i nam się uda. Cokolwiek by się nie działo, damy radę, ponieważ…

            - Jesteśmy trójką najlepszych przyjaciół, którzy są ze sobą zawsze i wszędzie – Fizzy weszła mu w słowo, kontynuując.

            - Na dobre i na złe. W słońce i w deszcz. W nocy i w dzień – dodałam od siebie, spotykając się z coraz szerszym uśmiechem blondyna.

            - Po prostu…. – urwał.

            - Zawsze – powiedzieliśmy wszyscy razem, powtarzając tym samym słowa, które pierwszy raz wypowiedzieliśmy kilka lat temu.

            - Jesteście najlepszymi ludźmi, jakich kiedykolwiek spotkałam na swojej drodze.

            - Rafe – zagruchałam razem z Fizzy, rzucając się w ramiona chłopaka.

            - Ależ nam się uroczo zrobiło – zaśmiałam się prosto w bark przyjaciela.

 Ani myślałam o puszczeniu go. Było mi dobrze i po minie Fizzy wiedziałam, że czuła dokładnie to samo. Ramiona Rafe’a, jego przytulenia, naturalne ciepło i ta przyjacielska aura, sprawiały, że chciało się go trzymać przez cały czas. Był naszą własną przytulanką; misiem, którego można było uściskać, a on nie miał nic przeciwko. Nigdy nie miał. Jego ramiona zawsze były dla nas otwarte i nieważne było, czy znajdowaliśmy się na środku szkolnego korytarza, ulicy czy u kogoś w domu. Zawsze miało się poczucie, że można się do niego przytulić. Nie potrzebowaliśmy też powodu by to zrobić. Czasami Rafe sam z siebie otulał nas swoimi długimi ramionami, dając nam poczucie bezpieczeństwa i bliskości. Przypominając nam tym samym, że on zawsze jest obok nas, bez względu na wszystko. Był prawdziwym przyjacielem, dla którego granice nie miały znaczenia. Nie patrząc na ludzi i to czy był w związku czy nie, potrafił nas pocałować w czoło, pocieszając nas tym. Wiem, że dla niektórych może to być przekroczenie pewnych granic, ale nie dla niego. Robił to, co uważał za słuszne. A jeśli pocałunek w czoło, policzek, czy złapanie za rękę było takie, po prostu to wykonywał. Bez zbędnego gdybania i rozmyślania o tym czy wypada czy nie.

- Dziękuję – powiedziałam z Fizzy niemalże w tym samym czasie, patrząc się prosto w niebieskie tęczówki chłopaka. Zupełnie tak jakbyśmy myślały o nim przez ostatnie kilka sekund. Rafe spojrzał na nas, a jego uścisk tylko wzmocnił się.

- Jesteście moimi siostrami, prawda? – rzucił ze swoimi najlepszym uśmiechem, który był zarezerwowany tylko dla nas.

Jeśli mam mieć kolejnego brata, to może nim być tylko Rafe. 

_______________________________________________________________

Aloha!

W pewnym sensie ten rozdział jest mi szczególnie bliski. Głównie dlatego, że sama jeszcze nie tak dawno zmagałam się z pytaniem dotyczącym przyszłości. Zresztą nadal zmagam i wciąż nie wiem czy droga, którą chcę obrać jest odpowiednia, ale mniejsza o mnie. Co sądzicie o rozdziale? Znowu nie było Rossa, a Fizzy i Rafe. Ja szczególnie cieszę się Rafe'm, bo ilekroć o nim piszę, widzę przed oczami jednego z moich ulubionych aktorów, Mitcha. Aż szkoda, że ten chłopak nie zagrał w niczym nowym i tak świetnym jak Skins. 

W każdym razie, rozdział 19 powoli się pisze, może ukończę go nim skończy się czerwiec, a ja nie wpadnę w załamanie nerwowe? Chociaż mam nadzieję, że do 30 września nic mnie nie spotka, bo razem z kumpelą wybieramy się do Warszawy na koncert R5, o którym dowiedziałam się właśnie od niej, hah! Z kim się będę widzieć? :)

Trzymajcie się, słoneczka. Kocham Was, matrioszkaa! xx

Ps. Przepraszam za błędy. Wiem, że i tak mnie kochacie, hihihi :*

Edit: Czy jest jakiś wątek, który chcielibyście bym poruszyła w tej historii? Nigdy o to nie pytałam, ale może jesteście czegoś szczególnie ciekawi, a ja nie zdaję sobie z tego sprawy.