Rozdział 17 | Odważne wyznanie Austina.

            

            Kiedy zamiast ciepłej kurtki, szalika i rękawiczek, możesz ubrać cienki płaszcz, apaszkę i lżejsze beanie, jesteś najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Potwierdzona informacja. Wciąż jednak czekałam na dzień, w którym całkowicie porzucę wierzchnie nakrycie i będę mogła wyjść, a właściwie wybiec z domu w samej koszulce z krótkim rękawem; nie zapominając przy tym o spodniach oraz jakiś butach, rzecz jasna.

            Po powrocie do swojej rutyny, z dala od tańca, o którym nie miałam zielonego pojęcia, nabijania sobie kolejnych siniaków oraz choreografa, który uważał, że miał prawo mówić do mnie zdrobniale tylko dlatego, że był ode mnie starszy, pierwszą rzeczą było znalezienie Austina i porozmawianie z nim. Mówcie i myślcie, co tylko chcecie. Twierdźcie, że jestem niepoważna czy głupia. Serio? Nie obchodzi mnie to. Musiałam wyjaśnić z nim, dla samej siebie, a przede wszystkim swojego spokoju, dlaczego zachowywał się w ten sposób. Byłam dla niego powietrzem, czymś czym nie należało się przejmować. Przynajmniej ja odnosiłam takie wrażenie, może mylne, może nie. Zobaczymy.

            - Rozumiem, że był twoją cichą miłością, ale czy to powód by rozmawiać z nim na taki temat? Masz Rossa, powinnaś się z nim całować w składziku woźnego, a nie biegać za kumplem swojego brata. – Fizzy marudziła mi tak od chwili, kiedy powiedziałam jej o swoich spostrzeżeniach, dłuższej niemocy ignorowania tego i postanowieniu zamieniania z Austinem kilku słów. Była przeciwna, chociaż jeszcze niedawno sama pchała mnie w jego ramiona.

            - Nie byłaś przypadkiem osobą, która dążyła do umówienia tej dwójki? – zapytał sennie Rafe, opierając policzek o dłoń, walcząc z przymykającymi powiekami, na które grawitacja działała dzisiaj nadzwyczaj mocno. Fizzy prychnęła pod nosem i odrzuciła włosy do tyłu, co zapowiadało kolejną wymianę zdań między nimi. Możliwe, że przy okazji całkowicie zejdą z tematu, zahaczając o rzeczy najmniej ważne. – Nie pusz się już tak, bo jeszcze ci główa posiwieje.

            - Tobie za chwilę te niebieskie włosy wypadną – warknęła, trzepiąc go w tył głowy, co robiła zawsze ilekroć chłopak ją zdenerwował. – Jesteś czasami takim idiotą, Rafe! Pchałam ją w jego ramiona, bo chciałam by Ross był zazdrosny. Naprawdę wolałam widzieć Nelę z Lynchem niż z Austinem. Są słodsi.

            - Nie, Ross był dupkiem, a Nela nie znosi dupków – odpowiedział spokojnie.

            - Zmieniła go i teraz są jeszcze słodsi niż w moich wyobrażeniach – upierała się, pochylając się nad nim. Rafe nie widział tego, bo jego powieki były przymknięte, a on sam wyraźnie wolał drzemać niż wdawać się w kłótnie z naszą postrzeloną przyjaciółką. – Swoją drogą, Nel, jeśli chcesz porozmawiać z Austinem, to właśnie wyszedł ze stołówki. Zrób to szybko i wracaj do nas, bo zaraz koniec przerwy.

            - Spotkajmy się już pod salą gimnastyczną – rzuciłam, zarzucając plecak na ramię.

            - Jasne, cokolwiek – mruknęła Fizzy, będąc całkowicie niezadowoloną. – Tylko żebyś nie wyszła na narzucającą się sukę, która za wszelką cenę chce poznać prawdę.

            - Postaram się nie być suką – obiecałam. Przez chwilę patrzyłyśmy się jeszcze sobie w oczy, nim Fizzy nie odwróciła spojrzenia na resztki swojego lunchu. Rafe mruknął niewyraźne powodzenia, mając całkowicie w nosie to co planowałam zrobić. I dobrze, przynajmniej jedno z nich.

            Austina szukałam dosłownie wszędzie i kiedy już straciłam nadzieję na znalezienie go przed końcem przerwy, całkowicie przypadkiem natchnęłam się na niego na szkolnym dziedzińcu, w specjalnie wydzielonej strefie dla palących, za którą osobiście odpowiadał nasz dyrektor. Austin ściskał w dłoniach spalonego do połowy papierosa, wpatrując się w bliżej nieokreślony punkt. Kiedy mnie zobaczył, uśmiechnął się lekko. Nie był to jednak ten sam uśmiech, który mogłam widywać wcześniej. Ten był bardziej wymuszony, nieszczery, fałszywy, smutny. Podchodząc bliżej niego, czułam jak moje nogi zamieniły się w watę, grożąc mi, że lada moment mogą nie wytrzymać mojego ciężaru i spowodować mój upadek.

            - Cześć – mruknęłam, opierając się obok niego, niemalże stykając się z nim ramionami. Chłopak zaciągnął się kolejnych kilka razy, poczym wyrzucił peta do stojącego obok kubła, uprzednio przyciskając go, by całkowicie zgasł. – Możemy pogadać?

            - Zapewne o tym, czemu zachowuję się jak idiota, chociaż nie mam ku temu najmniejszego powodu, co? – rzucił niby swobodnie, jednak ja poznałam, że się denerwował. Może nawet mocniej niż ja. – Dlaczego zawracasz sobie mną głowę, kiedy masz Rossa?

            - Ponieważ mam wrażenie, że zrobiłam coś, co ciebie zdenerwowało i chcę wiedzieć co to jest i jak mam to naprawić.

            - Ty? Nic nie zrobiłaś, Nela. Naprawdę nic. I wierz mi lub nie, ale to co się dzieje, ciebie nie dotyczy – powiedział nie patrząc na mnie. – Muszę podjąć tak wiele decyzji, a nie jestem pewny czy chcę się z nimi mierzyć.

            - Jeśli nie chodzi o mnie, to dlaczego miałam wrażenie, że stałam się twoim wrogiem? – Austin spojrzał na mnie ponad ramieniem, uśmiechając się łagodnie. Jeszcze nigdy dotąd nie widziałam, by ktokolwiek miał taki uśmiech. – Co?

            - Ty naprawdę martwisz się o wszystkich i wszystko. Nawet jeśli ktoś nie jest twoim bliskim znajomym, ty i tak będziesz się zastanawiać, co powinnaś zrobić by pomóc tej osobie. To bardzo miłe, ale uważaj Nela, bo pewnego dnia, ktoś całkiem świadomie może wykorzystać twoje dobre serduszko, zmiażdżyć je w drobny mak i nic ci nie zostawi, przez co trudno będzie ci się pozbierać.

            - Chcesz mnie zranić? – zapytałam wprost, nie panując nad swoimi myślami.

            - Nawet przez głowę mi to nie przeszło. Tylko cię lojalnie uprzedzam. Powinnaś mieć oczy zawsze otwarte i obiektywnie oceniać problemy innych.

            - Przyjęłam twoje słowa do wiadomości, aczkolwiek nadal nie odpowiedziałeś mi na pytanie, Austin. Co się dzieje? – zapytałam spokojnie.

            - Od czego by tu zacząć? Mój trener przekazał mi, że ktoś z uniwersytetu w Miami, pojawi się na ostatnim meczu w sezonie by ocenić moją grę. Od dwóch lat są mną zainteresowani, byli na kilku moich meczach i chcą mnie w swojej drużynie. Teraz tylko potrzebują się upewnić, że nadal gram na wysokim poziomie. Jestem odrobinę zdenerwowany, bo jest to jedyna szansa. Więcej nie będzie.

            - Poradzisz sobie, Austin – powiedziałam pewnie, ściskając jego ramię, chcąc mu dodać chociaż minimalnej otuchy. – Potraktuj ten mecz bez niepotrzebnego spięcia. Nie myśl o tym, że na trybunach siedzi jakaś szycha z Miami, która tylko czeka na twoje potknięcie. Po prostu graj, baw się tym, a wszystko pójdzie świetnie.

            - Tak właśnie dopingujesz swoich braci przed meczami? – zaśmiał się, czochrając mnie po włosach, na co warknęłam cicho. – Dziękuję Nela, ale to nie wszystko. W stosunku do ciebie zachowałem się jak dupek z innego powodu. Odrobinę… żenującego. Chyba.

            - To znaczy?

            - Dopingowałem tobie i Rossowi. Ucieszyłem się, gdy Martin powiedział mi, że się zeszliście, serio. Jednak byłem trochę zły, bo sądziłem, że zaczęliście ze sobą chodzić zaraz po tym jak on i Kira definitywnie zerwali, co dla mnie by było kompletnym okrucieństwem z jego strony. Wyglądałoby to tak, jakby pocieszył się tobą. Ale później Martin mi powiedział, że to nastąpiło ciut później, więc wyluzowałem. Jednak właśnie wtedy trener zwalił na mnie tą wiadomość o meczu, poza tym…

            - Poza tym…? – powtórzyłam z nutką niepewności.

            - Poza tym chyba podoba mi się Fizzy – powiedział z najbardziej słodkim i uroczym głosem, który dotychczas słyszałam tylko u Mikey’a. Moje oczy rozszerzyły się instynktownie, a usta z całą pewnością uderzyły o ziemię. Austin widząc moją minę, złapał się za głowę, jęcząc przeciągle. – Mogłem trzymać język za zębami. Za chwilę do niej pobiegniesz i powiesz jej to, no nie? Tak jak ona wyznała ci, że Ross na ciebie leci.

            - Właściwie to Rafe to powiedział, ale oboje o tym wiedzieli. Śmiem sądzić, że chyba każdy zdawał sobie z tego sprawę, tylko nie ja. W każdym razie, nie powiem jej nic.

            - Akurat. Wy dziewczyny kochacie plotkować. Uwielbiacie mówić o chłopakach.

            - To prawda, ale ja nie jestem Fizzy, która naprawdę kocha takie tematy. Cieszę się, Austin. Fizzy miała kilka fatalnych zauroczeń i miło by było, gdyby dla odmiany poznała całkowicie miłego kolesia, któremu nie w głowie ciągłe flirty z innymi laskami.

            - Nie wiem czy to dobry pomysł, Nela – przyznał zakłopotany, nerwowo bawiąc się palcami. – Za kilka miesięcy kończymy szkołę, ona może nie zechcieć wylecieć do Miami, mieć inne plany na życie. Co wtedy? Związek na odległość?

            - Ja i Ross też nie wiemy, czy wylądujemy w jednym college’u, ale to nieważne. Dopóki zależy nam na sobie, damy radę pokonać wszelkie granice. Ty też musisz w to uwierzyć Austin.

            - Kochasz go? – zapytał niespodziewanie, zostawiając na boku temat jego i Fizzy.

            - Co to właściwie znaczy, Austin? Nigdy nie byłam zakochana. Owszem miałam zauroczenia, ale nie kochałam. Nie wiem czym to się objawia. Czy w ogóle ma jakieś objawy. Po czym można stwierdzić, że ktoś jest zakochany, Austin? Po motylkach w brzuchu, ciągłym myśleniu o tej osobie? Po czym? Jak mi odpowiesz na to pytanie, to ja wyznam czy go kocham.

            - Dla mnie kochanie kogoś, to bycie zawsze obok. Czekanie, gdy ktoś się potknie i poprosi nas niemo o pomoc. Kiedy dzielimy się z kimś ostatnimi kęsami naszego ulubionego jedzenia. Kiedy chcemy poznawać pasje, hobby i zamiłowania tej osoby. Gdy przytulamy ją bez żadnego powodu, cieszymy się z nią z małych rzeczy, ale też przechodzimy razem przez problemy i skaczemy ponad kłodami. Gdy ciągle o niej myślisz, chcesz wiedzieć czy się śmieje, czy płacze. Zawsze chcesz mieć pewność, że wszystko z nią w porządku, nawet jeśli oboje jesteście zajęci. Mógłbym tak mówić i mówić, jednak uważam, że ty kochasz Rossa. Samo to, że wzięłaś z nim udział w tym konkursie tanecznym potwierdza to. Gdyby nadal był dla ciebie tylko szkolnym znajomym, natychmiast byś mu odmówiła. Jestem tego pewien.

            - Co mam zrobić, Austin? – zapytałam cicho, spuszczając wzrok.

            - Wyznaj mu co czujesz, kiedy poczujesz, że to jest ten moment. Nie zmuszaj się do niczego. Sądzę, że Ross nie chce byś czuła się do czegokolwiek zobowiązana.

            - Masz rację. Powiedział mi to. A co z tobą? Też powiesz Fizzy, kiedy przyjedzie odpowiedni moment?

            Austin zamiast mi cokolwiek odpowiedzieć, uśmiechnął się lekko i klepiąc mnie po głowie, odszedł. Dzwonek zadzwonił chwilę później. Nie będąc zadowoloną z końca rozmowy, westchnęłam pod nosem, udając się na salę gimnastyczną, gdzie czekało mnie niezłe starcie ze sportem.

            Przyjaciółka szybko się zorientowała, że coś było nie tak. Nie musiałam nawet zaczynać rozmowy. Spojrzała na mnie łagodnie, przytuliła i chociaż nie wiedziała, o co chodziło, powiedziała, że wszystko się ułoży. Chciałabym, żeby miała rację. By i ona była zakochana, szczęśliwa. By miała z kim porozmawiać, kiedy my z Rafe’m nie mogliśmy akurat być obok niej. By mogła się do kogoś przytulić, pooglądać z nim swoje ulubione filmy czy chodzić po mieście, trzymając się za rękę.

            - Panno Roberts, wracamy na ziemię! – zawołał nasz nauczyciel. Pokręciłam głową, orientując się, że jakimś cudem byłam już na sali gimnastycznej, przebrana w sportowe ubranie i ze związanymi włosami. – Dzisiaj gramy w piłkę nożną. Nie chcę słyszeć waszych jęków. Idziemy na boisko.

            Chociaż był już marzec, śnieg całkowicie stopniał już parę dni temu i słońce częściej świeciło, to i tak było potwornie zimno o czym nauczycielka wiedziała, idąc w długich dresowych spodniach oraz w bluzie do kompletu. Była cholernie z siebie zadowolona. Nic dziwnego, jej było ciepło, a my musieliśmy się o swoje postarać, biegając intensywniej niż normalnie. Trafiłam do jednej drużyny z Fizzy, przeciwko Kirze, która patrzyła na mnie z diabelskim uśmieszkiem, na widok którego mimowolnie wywróciłam oczami.

            - Pewnego dnia wytoczę jej taki proces, że do końca życia się nie pozbiera – warknęła Fizzy, co chwilę mordując spojrzeniem wuefistkę. W odpowiedzi pokiwałam twierdząco głową, uśmiechając się bez powagi. – Kira chyba chce cię zabić równie mocno, co ja tą starą wiedźmę – zauważyła, gdy potulnie wykonywałyśmy obowiązkową rozgrzewkę.

            - Chyba nawet mocniej.

            - Prawdopodobnie nie ona jedna. Stałaś się wrogiem, Roberts.

            - Wiem to, ale czy możesz się już zamknąć, Fizz? Naprawdę nie chcę o tym słuchać.

            - Pewnie siostro! – zawołała, pokazując mi znak pokoju. – To co? Wygramy?

            - Jak zawsze – zgodziłam się z nią.

            Mecz przebiegał bez większych rewelacji. Drużyna Kiry była tak kiepska w piłkę nożną, że co chwilę tracili futbolówkę nawet nie orientując się kiedy. My z Fizzy miałyśmy nie lada zabawę, kiedy trafiałyśmy do bramki, dopóki Kira nie postanowiła mnie sfaulować, podstawiając mi nogę, kiedy biegłam tuż obok niej, gotowa do wymierzenia gola. Po wykonaniu fikołka, zatrzymałam się na plecach, niemo płacząc z bólu w lędźwiach i głowie. Czułam jak wszystko dookoła mnie wirowało, a żołądek zamienił się w karuzelę. Może nie był to mocny faul, ale bolało jak diabli.

            - Możesz wstać, Roberts? – Głos wuefistki był nadzwyczaj miły i spokojny. Wzięłam kilka głębszych wdechów i wydechów, powoli próbując się podnieść do pozycji siedzącej. Czułam na sobie spojrzenia dosłownie wszystkich ludzi, co sprawiało, że byłam więcej niż zakłopotana. – Dla ciebie to już koniec na dzisiaj. A ty, panno Barnett, za karę wykonasz pięć okrążeń wokół boiska. Teraz – dodała stanowczo, widząc jak Kira zamierzała prostować.

            - To nawet nie było draśnięcie! Skoro jest taką kaleką w sporcie powinna mieć zwolnienie! – zawyła.

            - Nie będę tolerować jakichkolwiek fauli, Kira – ostrzegła. – Rusz swój tyłek, jeśli chcesz skończyć przed dzwonkiem. Fizzy, pomóż Neli zająć miejsce na ławce.

            Przyjaciółka potulnie zaprowadziła mnie na ławkę i równie niechętnie wróciła do przerwanej gry. Ilekroć Kira przebiegała obok mojej osoby, pokazywała mi środkowy palec, wyrażając tym całą swoją złość, że znowu coś mi się upiekło, a ona została pokrzywdzona. Tak bardzo było mi przykro, że aż wcale.

            Po skończonych lekcjach, przyjaciele wrócili ze mną do domu. Tym razem oprócz naszej dwójki, Martina i Nate’a z Holly, był także Austin. Chłopak szedł razem z moim bratem, rozmawiając o czymś niemalże szeptem. W pewnym momencie Martin wydarł się na niego, używając donośnego „jesteś idiotą!”, na co dwunastoklasista jedynie westchnął, nie odpowiadając na zaczepkę kumpla. Dom przywitał nas aromatycznym zapachem pieczonego kurczaka z pomidorami, bazylią i czosnkiem. Znaczyło to tylko jedno: rodzice postanowili wrócić do starych nawyków i wspólnymi siłami przygotować kolację dla swoich dzieci i ich przyjaciół. Mijając kuchnię, ujrzeliśmy nie tylko mamę z tatą, nucących jakąś wesołą piosenkę, obierających ziemniaki, z pewnością na puree, ale też Mikey’a z Nelsonem, którzy pomagali im, mając równie szeroki uśmiechy. Wyglądali swobodnie, beztrosko i kompletnie normalnie. Każdy w drodze na schody przywitał się z nimi, kiwając głowami, gdy powiedzieli, że kolacja będzie między piątą, a szóstą.

            - Dlaczego Austin przyszedł z Martinem? – zapytała od razu Fizzy, kiedy tylko drzwi od mojego pokoju zamknęły się za mną, odgradzając nas od reszty świata. – W ostatnim czasie nie był u was częstym gościem.

            - Nie mam zielonego pojęcia, Fizzy. Może chcą pogadać? Nie zapominaj, że są kumplami i grają w jednej drużynie – odparłam, wyjmując z plecaka książki i kilka zeszytów.

            - O czym z nim rozmawiałaś? Dowiedziałaś się, czemu był takim dupkiem dla ciebie?

            - Dowiedziałam – powiedziałam, próbując nie myśleć o jego wyznaniu.

            Poza tym chyba podoba mi się Fizzy.

            To zdanie odbijało się w mojej głowie niczym echo, denerwując mnie swoją szczerością z nutką tej znanej wszystkim niepewności.

            - Więc…? Powiesz mi sama, czy mam to z ciebie wyciągać siłą? – zakpiła, rozsiadając się na środku łóżka, pozwalając by Rafe położył swoją głowę na jej kolanach. – Wierz mi, że jeśli jego odpowiedź mnie nie usatysfakcjonuje, osobiście przejdę się do niego i wyciągnę prawdę, więc lepiej by była dobra.

            - Nie musisz być taka groźna, Fizz – mruknął Rafe, trzymając nad sobą podręcznik z ekonomii, z której najwyraźniej miał mieć jutro jakiś test.

            - Nie jestem. Chcę tylko mieć pewność, że moja przyjaciółka nie jest naiwna i nie uwierzyła w jakieś bzdury swojego dawnego zauroczenia.

            - On tylko denerwuje się ostatnim meczem w sezonie, który jest równoznacznie jego ostatnim w tej szkole – odparłam, zajmując miejsce na podłodze i bezmyślnie przeglądając notatki z francuskiego. Wszystko jednak nagle straciło dla mnie jakikolwiek sens. W pewnym sensie okłamałam przyjaciółkę, co naprawdę nie zdarzało się często. Zataiłam przed nią część prawdy, spełniając tym samym prośbę Austina.

            - Tylko o to chodziło? O stres? – zapytała niedowierzająco, podnosząc ku górze jedną z brwi i marszcząc przy tym czoło, co robiła zawsze, gdy komuś nie wierzyła. – To brzmi jak niezła ściema.

            - Nawet on ma prawo się denerwować, Fizzy – zauważyłam cicho. – Po prostu chce dobrze wypaść, a sądzi, że przez to, że na trybunach będzie siedzieć jakaś szycha z uniwersytetu z Miami, zawali na całej linii.

            - Szycha z uniwersytetu z Miami? – powtórzył Rafe, spoglądając na mnie zza podręcznika. W odpowiedzi skinęłam głową, czekając na ciąg dalszy jego wypowiedzi. – A więc plotki okazały się być prawdziwe. Rzeczywiście ktoś z tamtejszej szkoły jest nim zainteresowany. Nie dziwię się, że tak się czuję. Sam bym odczuwał stres na myśl, że ktoś, od kogo zależy moja przyszłość może zobaczyć moje wpadki czy potknięcia na ostatnim meczu. Jeśli Austin na tym spotkaniu nie pokaże, co naprawdę potrafi, nie będzie już miał kolejnej szansy, w postaci następnego meczu. Ten będzie ostatnim i decydującym.

            - Więc rozumiesz?

            - Ja tak. Stres każdego może wyprowadzić z równowagi. Nawet kogoś takiego, jak Austin, który w końcu jest oazą spokoju.

            - A ja uważam, że to jakaś grubsza sprawa – wtrąciła Fizzy, nie będąc przekonaną. – I dowiem się, co nią jest, chociażbym miała się mu narazić.

            Miałam wrażenie, że byłam jedyną osobą, która podczas wspólnej kolacji, wyczuwała napiętą atmosferę. Fizzy, nie będąc ani trochę łaskawą dla Austina, niemalże mordowała go spojrzeniem, jakby przez samo wpatrywanie się w niego, chciała przeczytać jego myśli, a tym bardziej odgadnąć, dlaczego zachowywał się w ten sposób. Rafe bezskutecznie próbował uniemożliwić jej to, co chwilę zadawał bardziej abstrakcyjne pytania, ściągając tym samym na siebie uwagę, nie tylko Fizzy, ale także pozostałych, w tym mojej rodzinki. Martin razem z Nate’m posyłali mi spojrzenia mówiące jasno i wyraźnie, że mam nienormalnych przyjaciół, którzy z całą pewnością muszą coś łykać.

            - Wszystko z wami okey? – zapytał nagle Austin, wprawiając dwójkę moich kumpli w niemałe osłupienie. – Zachowujecie się co najmniej dziwnie. Zawsze tacy jesteście?

            Nawet nie wiesz jak często, Austin.

            - Po prostu nie zwracaj na nich uwagi, stary – mruknął Nate, trzymający swoje ramię na oparciu krzesła Holly. – To u nich norma. I tak zachowują się spokojniej niż zawsze.

            - Takie to zabawne, że aż wcale – zironizowała Fizzy, zaraz jednak posyłając moim rodzicom szeroki i uroczy uśmiech. – Bardzo dobra kolacja, państwo Roberts. Naprawdę rewelacyjna.

            - Ja też pomagałem! – wtrącił Mikey, plując kawałkami swojego jedzenia dookoła.

            - I ja – dodał bardziej skromnie i ciszej, Nelson. – Było zabawnie – dodał, także ofiarując Hugh i Morgan Roberts swój szczerbaty uśmiech.

            - Cieszę się, Nelson, że dobrze się bawiłeś – odpowiedział tata, czochrając go po włosach, na co chłopiec zmarszczył nos. – Więc, wyznacie nam dlaczego, Fizzy wygląda tak jakby chciała zabić za coś Austina, a Rafe próbował ją powstrzymać?

            - Huh, to ciężki temat – jęknęła przyjaciółka, bawiąc się jedzeniem.

            - W tym domu nie ma ciężkich tematów, Fizzy – parsknął Martin. – Po prostu powiedz co ci siedzi na wątrobie i skończmy jeść w przyjaznej atmosferze.

            - On coś knuje! – Wskazała palcem na Austina, który na jej oskarżenie, zakrztusił się jedzeniem, omal nie wypluwając sobie płuc. – Poważnie, tak nie zachowuje się dorosła osoba.

            - A niby jak powinna się zachować? Bo na pewno nie tak, jak ty. – Martin bawił się co najmniej świetnie, odpowiadając na każdą jej kolejną zaczepkę.

            - Wyluzuj Martin, bo jeszcze gumka od bokserek ci pęknie. – Oczywiście, że Nate nie byłby sobą, gdyby nie wtrącił jakiegoś komentarza.

            - Nic nie knuję, Fizzy – zaczął spokojnie Austin, odkładając na bok sztućce – jednakże twoja postawa sugeruje mi, że Nela nie zdradziła ci tego, o czym rozmawialiśmy.

            - Żadnych konkretów – przyznała, posyłając mi jedno z tych morderczych spojrzeń.

            - I całe szczęście – wyznał z wyraźną ulgą.

            - A co ta mała krowa wie, czego nie wiem ja, Austin? – chłopak w odpowiedzi posłał jej uroczy uśmiech, przez który doskonale było widać jego głębokie dołeczki. – Nie uśmiechaj się w ten sposób, kiedy ja próbuje popełnić zbrodnię na oczach pani adwokat.

            - Przed sądem zeznam, że nagle oślepłam. Ale hej, ta scena robi się coraz ciekawsza. Kochanie, skocz po jakiś popcorn – zwróciła się do męża, który jedynie wywrócił oczami, całkowicie poświęcając się swojej kolacji.

            - To takie krępujące mówić o tym na głos, kiedy nie znajdujemy w jakiś spokojniejszych warunkach – mruknął dwunastoklasista, na moment pochylając głowę. Chyba świadomość tego, że przez namolny wzrok Fizzy, kolejne słowne przepychanki i uporczywe droczenie się, nie było innego wyjścia i musiał wyznać prawdę.

            Tak bardzo ci chłopie współczuję.

            Chyba nie tak sobie wyobrażałeś wyznanie jej, co czujesz, huh?

            - Zakochałem się w tobie, Fizzy – powiedział po kilkuminutowej ciszy. Komuś wypadł widelec, ktoś się zakrztusił, a innym wyrwało się ciche „wow”. Ja tylko wpatrywałam się w to Austina, to w Fizzy, która wyglądała na kompletnie oszołomioną.

            - C-co? – zająknęła się, co było rzadkością. Ona praktycznie nigdy się nie jąkała!

            - Podobasz mi się, Félicité – wyznał szczerze, patrząc jej prosto w oczy.

            - Wow. – Było to jedyne, co z siebie wydukała, nim bez słowa nie upuściła kuchni i biegiem nie wbiegła po schodach, zapewne prosto do mojego pokoju. 

____________________________________________________________

Aloha! 

Czy można przespać swoje życie? Coraz bardziej bym chciała by to było możliwe, bo mam dość. Zwyczajnie mam dość mojej egzystencji. Mam wrażenie, że jestem chodzącym wrakiem człowieka, który budzi się każdego dnia tylko po to by chodzić do pracy, od której ma wewnętrzne i malutkie ataki paniki. 

Ale to nie ważne. Zostawmy moją nieogarniętą psychikę na bok i zajmijmy się tym rozdziałem. 

Mam nadzieję, że nie jest nim źle, że może zainteresuje się nim więcej osób niż ostatnim. Nie, żebym namawiała Was tym do komentowania, ależ skąd. Ja nie z tych :) 

Mam też nadzieję, że przynajmniej Wy macie więcej wiary w siebie i nie nawalacie w każdej możliwej sprawie. Że wasi szefowie/kierownicy/nauczyciele/rodzice nie czepiają się Was o wszystko, a Wy od nadmiaru tych słów, które wcale nie są niemiłe, nie zamykacie się w sobie. 

Okey, nie wiem czy cokolwiek z tego ma sens. Wątpię. W każdym razie bądźcie szczęśliwi, tak po prostu. Znajdujcie radość we wszystkim, nawet w tych malutkich rzeczach. Jak ja w kubku kawy. 

- matrioszkaa! xx