Rozdział 4 | Świąteczny zawrót głowy.

          Hugh Roberts aka mój ojciec, postanowił zrobić wszystkim swoim bliskim bożonarodzeniowy prezent i pojawić się na święta w domu. W przeddzień Bożego Narodzenia, bladym świtem mogłam usłyszeć parkujący na naszym podjeździe samochód, ojca dziękującego za podwózkę, oraz wielce uradowany głos mamy, która pewnie wybiegła z domu w samej koszuli nocnej. W tym miejscu mogłabym dodać, że była to niezwykle seksowna koszula nocna, z mocno wyciętym dekoltem z drogiego materiału i z najwyższej półki. Jednak jej to ewidentnie nie przeszkadzało, by powitać w niej męża w grudniowy poranek, kiedy termometr wskazywał coś poniżej zera stopni.

         I nie musiałam ich widzieć, by to wiedzieć. Każde ich powitanie po długiej rozłące wyglądało dokładnie tak samo, więc nie, nie byłam jasnowidzem. Zamiast tego wciąż chciało mi się spać, a byłam zmuszona by zwlec się z łóżka i ogarnąć się do szkoły, którą miałam pożegnać tylko na weekend.

          U nas święta były zdecydowanie za krótkie.

          Przewróciwszy się na plecy, dostrzegłam stojącego nad moim łóżkiem Martina, który przyglądał mi się z uśmiechem szaleńca, mówiącym: „mam genialny pomysł!”

            Ten typ uśmiechu był najgorszy ze wszystkich.

      - Martin, jest zbyt wcześnie na twoje porąbane pomysły – jęknęłam, podnosząc się do pozycji siedzącej. – Idź do taty. On cię chętnie wysłucha.

        - On i mama zamknęli się przed chwilą w sypialni. Nela, musisz mi pomóc zaplanować tą imprezę. Obiecałaś mi!

           - Ale nie o siódmej rano.

          Dokładnie trzy dni temu, kiedy jak zwykle udawałam, że szkoła jest niezwykle interesująca, próbując przy tym zrobić jakieś mało ważne zadanie domowe, Martin poinformował mnie, że impreza z okazji siedemnastych urodzin trojaczków Lynch, odbędzie się w naszym domu. Ma to być jedno z najważniejszych wydarzeń tego roku szkolnego; w końcu chodziło o samego Rossa Lyncha, kapitana szkolnej drużyny koszykówki. Zostałam powiadomiona, że pojawi się na niej mnóstwo popularnych dzieciaków, kilkanaście cheerleaderek i oczywiście paru dupków aka kumpli Rossa. Martin postanowił wspomóc rodzeństwo, będąc odpowiedzialnym za dekoracje i jedzenie. Pozostali mieli zająć się gośćmi, muzyką, alkoholem i innymi pierdołami, którymi ja nie chciałam się przejmować.

          - Twój budzik za chwilę zadzwoni, więc nie widzę żadnych przeciwwskazań byśmy się tym teraz zajęli. – Będąc bardzo zadowolonym z tego, co powiedział, usiadł bez pytania na łóżku, uprzednio wyjmując z kieszeni spodni pogiętą kartkę. Nie zdążył jej rozłożyć gdy mój iPhone zaczął grać piosenkę No Love Eminema i Lil Wayne’a, która była ustawiona jako budzik. – Mówiłem.

          - Mhm, mówiłeś – mruknęłam, wyłączając muzykę. – Więc co wymyśliłeś?

          - Chcę balony. Dużo balonów – mówiąc to patrzył na kartkę, brzmiąc przy tym całkowicie pewnie.

           I uroczo.

           Czy szesnastolatek może być uroczy mówiąc coś tak prostego?

           - Balony – powtórzyłam wolno. – Przypomnij mi proszę ile oni mają lat?

       - Siedemnaście, ale co z tego? Ich wiek nie ma tutaj nic do gadania. Kup dwieście kolorowych balonów, okej?

           - Jesteś tego pewien? Czy nie uznają, że są za starszy na balony? Mikey je miał na swojej imprezie, a ma dwanaście lat.

            - Nie obchodzi mnie to. – Podniósł na mnie wzrok. – Po prostu je kup i nic więcej.

            - A kto je nadmucha? Ja nie mam tak silnych płuc, by dmuchać dwieście balonów.

      - Ale masz kumpli – zauważył, schodząc z łóżka. – Więc jesteśmy umówieni. Miło się z tobą współpracuje, Nela – rzekł poważnie.

            - Z tobą nie – burknęłam z powrotem opadając na poduszki.

            - Słyszałem!

           Bo miałeś.

________________________________________________________

        Okres świąt mogłam określić jednym słowem: tandeta. Nie lubiłam kolorowych łańcuchów zwisających z sufitu galerii handlowej. Nienawidziłam światełek w milionie różnych barw, które świeciły się nawet w ciągu dnia. Jednak najbardziej ze wszystkiego nie rozumiałam szału na zdjęcia ze starym facetem, przebranym za Mikołaja. Boże Narodzenie było dla mnie kiczowatym świętem, pozbawionym wszelkiego ducha, uroku czy rodzinnego ciepła. Liczyła się tylko wielkość prezentów, jego cena i fałszywa życzliwość.

            Oraz sałatka ziemniaczana zrobiona przez Martina.

          - Dlaczego muszę im coś kupować? – jęknęłam, sama nie wiem, który już raz z rzędu podczas raptem godzinnego „spaceru” po galerii. Fizzy uparła się by złożyć się na jakieś prezenty urodzinowe dla trojaczków, więc zaraz po skończonych lekcjach całą trójką pojechaliśmy do centrum handlowego w Denver, bo według Fizzy w Littleton możemy nie dostać niczego fajnego.

Dzięki Bogu, że kupno świątecznych prezentów dla rodziny miałam już z głowy.

- Ponieważ tak się robi, gdy ktoś ma urodziny – odpowiedziała z uśmiechem, który miałam ochotę zetrzeć z jej twarzy. Po szkole zawsze byłam drażliwa i nie miałam na nic ochoty, ale ona miała to głęboko w poważaniu będąc całkowicie zadowoloną z życia oraz z możliwości kupienia kolejnych drogich rzeczy dla naszych znajomych.

- Masz w ogóle pomysł, co im kupić? – Rafe w końcu zabrał głos w sprawie naszej bezcelowej wędrówki po galerii i oglądaniu wystaw po brzegi wypełnioych beznadziejnymi dekoracjami. – Chodzimy już tak dobrą godzinę, a jeszcze nic nie postanowiliśmy. To się robi nudne.

       - Dla Rydel myślałam o jakieś błyskotce. Wiecie coś w stylu tej zawieszki z logiem R5, która jest dla nich ważna. Dla Rocky’ego pasek do gitary. Jakiś oryginalny, by mieć pewność, że takiego jeszcze nie ma. Mam problem z Rossem – przyznała, marszcząc czoło w zabawny sposób. – Próbowałam dopytać Rylanda, ale gówniarz nie chciał mi pomóc.

- Kupmy pierw coś dla tej dwójki, a nim zajmiemy się później – zdecydował Rafe.

Bransoletkę wybraliśmy w Tiffany & Co. Była zrobiona z kilku połączonych ze sobą srebrnych kółeczek zakończona zawieszką w kształcie serca, na którym kazaliśmy wygrawerować najbardziej banalną rzecz pod słońcem „Zawsze w siebie wierz, Delly”.

Lepsze to niż sama data jej urodzin.

Pasek dla Rocky’ego kupiliśmy w Guitar Center. Z tego co udało mi się dowiedzieć od Martina, nim z wielkim trudem nie oddał mi kluczyków od swojego samochodu, był to jeden z ulubionych sklepów każdego Lyncha.

- Może po prostu wybierzemy Rossowi nową gitarę? – rzuciłam mimochodem, gdy wyszliśmy ze sklepu i nie wiedzieć czemu patrzyliśmy na wystawę.

- Nie możemy tego zrobić – odpowiedziała Fizzy.

- Czemu nie? To tylko gitara.

- Może dla ciebie wydanie paru stówek na coś, nie jest niczym wielkim, ale dla niego to może być niekomfortowe, gdy damy mu tak drogi prezent.

- Bransoletka dla Rydel kosztowała sto pięćdziesiąt dolarów – przypomniałam jej.

- Gitara jest znacznie droższa. Wymyśl coś innego – powiedziała tonem, nieznoszącym sprzeciwu. – Albo nie, Rafe coś zaproponuje – zwróciła się do chłopaka przeglądającego właśnie swój telefon i szczerzącego się od ucha do ucha. – Jeśli to Lauren to powiedz jej ode mnie, żeby dała ci w tym momencie spokój, bo musisz kupić prezent.

- Lauren? – podłapałam, przeskakując wzrokiem między nimi. – Lauren, z którą zniknąłeś w dniu koncertu?

Jak wiele mnie ominęło?

- Ta sama – potwierdził, chowając telefon z powrotem do kieszeni.

- I tyle? Nic poza tym nie chcesz mi powiedzieć?

- A co chciałabyś usłyszeć, Nela? – Zaśmiał się i, żeby zmienić temat, pokazał na sklep Adidasa, od którego byliśmy dwa kroki. – Może bluza? Sam chciałbym taką dostać.

- Albo zapas prezerwatyw, to mu się bardziej przyda – zironizowała Fizzy, przebiegając wzrokiem po asortymencie sklepu, jednak po jej minie mogłam śmiało wywnioskować, że nic nie przykuło jej uwagi.

- Czy wy jesteście razem? W sensie jako para, a nie jak seks-przyjaciele – dodałam szybko, zauważając diabelskie ogniki w jego niebieskich oczach.

- Jeśli chcesz wiedzieć, to dzisiaj idziemy na randkę. Na horror, sama go wybrała.

- Ta dziewczyna ma nie po kolei w głowie. – Głos Fizzy był po brzegi przesiąknięty drwiną, na który Rafe w ogóle nie zareagował. Nasza przyjaciółka nie była zbyt wielką miłośniczką tego typu filmów i zawsze wyśmiewała tych, którzy chcieli go z własnej woli oglądać. – Nela, dzwoń do Rossa. Wypytaj  go co chce dostać.

- Może, skoro tak nie lubi gdy Nela chodzi w beanie, kupimy mu jakąś na złość? I różowe, puchowe skarpetki? Słyszałem od Ellingtona, że bardzo lubi ten kolor – Rafe wkroczył nim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć.

Wszystko udało się nam dorwać w Zumiez. Skarpetki okazały się być tak miłe i przyjemne w dotyku, że sama zdecydowałam się na jedne; nie było co prawda żadnych czarnych lub szarych, ale niebieskie też nie były złe. Zgodnie stwierdziliśmy, że zamiast zwykłej beanie w czarnym kolorze, kupimy mu różową; przynajmniej będzie pasować do skarpetek.

- Więc ty i Lauren jesteście oficjalnie parą? – wróciłam do tematu, kiedy zapakowaliśmy wszystkie nasze zakupy do bagażnika i zajęliśmy miejsca w samochodzie. Fizzy jak zawsze rozłożyła się na tylnim siedzeniu, wyjmując swojego Samsunga Galaxy S5 i zapewne kontynuując grę w Flappy Bird, od której była uzależniona, a której ja osobiście nie rozumiałam. Zdecydowanie bardziej wolałam sudoku. – Dlaczego mi nie powiedziałeś, kiedy widzieliśmy się wtedy w Subway?

- Nie było wówczas o czym gadać. Czy teraz będziesz mnie przesłuchiwać?

- Ależ skąd. Za kogo ty mnie masz?

- Za moją najlepszą przyjaciółkę, która jest niezadowolona z faktu, że nie powiedziałem jej o związku z dziewczyną – zaśmiał się, pogłaśniając radio gdy ogłosili prognozę pogody. Przez święta miał spaść śnieg, a temperatura będzie wskazywać między minus dziesięć, a zero stopni Celsjusza. To był idealny powód by nie wychodzić na dwór, jeśli nie będzie ku temu wyraźnej potrzeby. – Jesteś już spakowana do Las Vegas? – zapytał, chcąc zakończyć temat swojego związku.

Ja się jednak tak łatwo nie poddam.

- Kim właściwie jest Lauren? – ignorując jego pytanie, posłałam mu łobuzerski uśmiech, na który westchnął głęboko.

- Lauren Blackwool – zaczął, przyciszając radio. W lusterku mogłam zobaczyć, że Fizzy w ogóle nas nie słuchała, będąc całkowicie zajętą grą. – Chodzi ze mną na informatykę. Poza tym ma większość lekcji z Nate’m.

- Blackwool? – powtórzyłam, zatrzymując się na czerwonym świetle nim na dobre wyjechałam z Denver. – Czy to nie ona chciała dołączyć do męskiej drużyny koszykówki, ale jej nie chcieli, mówiąc, że dziewczyn nie przyjmują, poczym kopnęła Lyncha w dupę?

- Tak, to ta sama – odparł ze śmiechem.

- Więc już ją lubię. Od kiedy o tym usłyszałam, żałowałam, że tego nie widziałam. Możesz jej przekazać, że jest moją idolką.

- Oczywiście.

Podrzuciwszy Rafe’a do jego domu, razem z Fizzy pojechałyśmy do mnie. Na podjeździe zastałam samochód, który nie należał do nikogo z moich krewnych, którzy mogliby złożyć nam niezapowiedzianą świąteczną wizytę, dochodząc do wniosku, że dawno się nie widzieliśmy. Musiał to być wóz jakiegoś znajomego rodziców; współpracownika taty, albo kogoś od mamy. Zaparkowawszy w garażu, tuż obok samochodu Nate’a, wysiadłyśmy z niego, zabrałyśmy wszystkie nasze rzeczy łącznie ze szkolnymi torbami, po czym zamknęłam drzwi, nie zapominając wcześniej wyciągnąć ze schowka dowodu rejestracyjnego.

Z salonu dochodził głos mojego ojca mówiącego coś po francusku. Jednak nie słuchałam dokładnie, bo właściwie mało mnie jego sprawy obchodziły. Miałyśmy właśnie wejść po schodach, kiedy usłyszałam moją mamę, wołającą nas. Chciała zobaczyć co kupiliśmy trojaczkom. Ona miała prawdziwego hopla na punkcie jakichkolwiek zakupów. Była trochę zaskoczona prezentem dla Rossa. Po wyjaśnieniu jej, że to żart, pozwoliła nam pójść. Nim jednak zdążyłam zamknąć za sobą drzwi od pokoju, z sypialni Martina wyszedł mój brat, oraz jego najlepszy kumpel.

            Ross Lynch we własnej osobie.

          Fizzy szybko zabrała ode mnie torby i weszła do mojej sypialni, nim ja chociażby zdążyłam o tym pomyśleć. Mogłam usłyszeć jak włączyła muzykę na swoim telefonie, ponieważ wiedziała, że na moim McBooku nie zrobiłaby tego ze względu na hasło logowania, którego nie znała. Martin zszedł na dół, mówiąc Rossowi, że idzie zamówić pizzę i wróci za parę minut.

            Dlaczego nie zabrałeś go ze sobą, niedobry człowieku?

            - Cześć – Ross odezwał się pierwszy, mówiąc najbardziej absurdalną rzecz na świecie.

           - Cześć – odpowiedziałam, opierając się o ścianę. – Widzieliśmy się w szkole, pamiętasz? Mieliśmy nawet razem parę lekcji.

            - Serio? No popatrz, musiałem cię nie zauważyć – na jego komentarz wywróciłam oczami. – Fajnie, że zgodziłaś się na tą imprezę.

            - Moi rodzice się zgodzili, ja właściwie nie miałam nic do gadania.

            - Ale pomagasz Martinowi.

           - Kazał mi kupić tylko jedną rzecz, to nic wielkiego. Więc jakbyście mieli do niej jakieś zastrzeżenia to z pretensjami do niego.

           - Jasne – zaśmiał się, przeczesując włosy palcami. – Mam nadzieje, że nie spędzisz całego wieczoru w swoim pokoju, uprawiając jogę i pijąc zieloną herbatę.

            - A będę miała coś lepszego do roboty?

            - Chociażby naszą imprezę.

            - Ach tak? A ktoś mnie na nią zaprosił?

            - Naprawdę potrzebujesz zaproszenia na imprezę, która odbywa się w twoim domu?

            - To dom moich rodziców. Ja tutaj tylko mieszkam.

           - Jesteś taka nieznośna. – Pokręcił z niedowierzaniem głową, w tym samym momencie co rozległy się kroki po schodach, a mój brat stanął na ich szczycie dosłownie dwie sekundy później. W dłoniach trzymał dwa duże pudełka z CiCi’s Pizza. – Więc ja cię zapraszam – powiedział z uśmiechem, kompletnie ignorując Martina, który wołał go na jedzenie.

            - Zapraszasz mnie?

            - Tak. Zapraszam cię na imprezę. Załóż coś ładnego i przyjdź. – Puścił mi oczko, po czym zniknął w pokoju Martina, zostawiając mnie kompletnie zszokowaną. Dopiero głos Fizzy domagający się bym w końcu skończyła swoje amory, przywrócił mnie do normalnego stanu.

            - Nareszcie! – krzyknęła, zeskakując z mojego łóżka stanęła parę kroków ode mnie by spojrzeć mi prosto w oczy. – Co było tak ważne, że zajęło wam tyle czasu?

            - On zaprosił mnie na swoją imprezę urodzinową.

            - Aww! – zagruchała, przykładając dłoń do serca. Mogłam zauważyć jak jej oczy się świecą, a usta rozciągają w szerokim uśmiechu. To nie wróżyło niczego dobrego. – Wiesz, co to oznacza?

            - Że po wypiciu zbyt wielkiej dawki alkoholu, będzie chciał mnie zaciągnąć do łóżka? Nie żebym uważała siebie za atrakcyjną.

         - Jesteś głupia – powiedziała prosto, ściągając z moich włosów czarną beanie, którą bezceremonialnie odrzuciła za siebie, na co oczywiście wywróciłam oczami. -  Jemu zależy na twojej obecności. To jasne jak słońce. Nie widzisz tego?

            - Umm, nie? Dlaczego miałby mnie tam chcieć, skoro będzie mnóstwo seksownych dziewczyn w spódniczkach mini i crop topach, chociaż mamy przeklęty grudzień?

            - Jesteś…

            - Głupia – skończyłam za nią. – Już mi to mówiłaś, Fizzy. Lubisz się powtarzać.

       - Dlaczego moja przyjaciółka jest taką idiotką? – jęknęła dramatycznie, podnosząc wzrok ku niebu/sufitowi.

          - A dlaczego moja rozmawia z sufitem? – parsknęłam, podnosząc z podłogi czapkę by położyć ją na parapecie. – Gdzie schowałaś torby?

         - W twojej garderobie. Swoją drogą masz tam niezły syf, w bieliźniarce znalazłam płytę U2. To nie jest normalne, Nela.

      - Nikt nie mówił, że jestem normalna – Fizzy na moje słowa przytaknęła głową, uśmiechając się szeroko.

____________________________________________________________

            W Bożonarodzeniowy poranek zeszłam na dół, by położyć pod choinką moje prezenty dla rodziny. Wbrew powszechnej tradycji, według której Amerykanie przystrajają choinki już na początku grudnia, nasze drzewko zostało ubrane dopiero wczorajszego wieczora, kiedy Fizzy poszła do domu, Martin pożegnał Rossa, mama skończyła czytać kolejny kryminał, a ojciec zakończył spotkanie z jakimś ważnym człowiekiem. Jak się później dowiedziałam w paryskim oddziale swojej wytwórni miał jakąś nową gwiazdę do wypromowania, a osobą, która odwiedziła nas w domu był menadżer owej osoby, który chciał dogadać jakieś szczegóły.

            Równo o ósmej trzydzieści, całą rodziną usiedliśmy na kanapie w salonie. Każdy z nas trzymał kubki z gorącą czekoladą, lub w przypadku Martina i moich rodziców, mocną kawę. Nawet Nate skusił się na słodki napój z czasów dzieciństwa, który kiedyś pił litrami. Siedząc w piżamach, oglądaliśmy świąteczne filmy i jedliśmy gofry z bitą śmietaną, nie śpiesząc się by otworzyć prezenty czy pójść pod prysznic. Czas, w którym moi rodzice mogli po prostu siedzieć i nic nie robić, był rzadkością, więc wykorzystywaliśmy go najmocniej się dało.

            Wyjątkiem był Mikey, który w samej piżamie wyszedł do ogrodu tylko po to by zrobić śnieżnego aniołka, którego mój ojciec sfotografował.

            - Czy możemy w końcu otworzyć prezenty? Proszę? – spytał po powrocie z dworu, w całkowicie przemoczonej piżamie, śniegiem we włosach i z zaczerwionymi policzkami.

            - Może się najpierw przebierzesz? – zaproponowała mama, podając mu jego kubek z czekoladą. Opróżnił go w mniej niż kilka sekund, odstawiając z powrotem na stolik i kręcąc głową na nie. – Dobrze, ale i tak będziesz musiał to zrobić. Lynchowie przychodzą na obiad.

            - Co?! – krzyknęłam, podnosząc się raptownie z sofy, przez co siedzący na podłokietniku Martin, spadł z hukiem na podłogę. – Dlaczego nikt mnie o tym nie poinformował? Mogłabym zaplanować jakąś spektakularną ucieczkę.

            - Cornelia, brzmisz tak jakbyś zapomniała, że każdy świąteczny obiad spędzamy z Lynchami. – Mama uśmiechnęła się ciepło

            - Tak samo jak każdego Sylwestra w Las Vegas – dodał wesoło Martin, nie mogąc się już doczekać zabawy w stolicy hazardu.

           - Miałam nadzieje, że w tym roku darujecie sobie tradycje – mruknęłam, siadając z powrotem na kanapie i dopijając do końca swoją czekoladę. – Ale w porządku, skoro to dla was takie ważne.

            - Nawet nie wiesz jak bardzo. Miło będzie się z nimi spotkać i porozmawiać.

          - Czy teraz możemy rozpakować prezenty? – Mikey powtórzył swoje pytanie, do którego dołączył się także Martin. Nate jedynie westchnął ciężko, jedząc kolejnego gofra.

            - Możecie. – Ledwo ojciec się zgodził, dwunastolatek pisnął wysoko, dobiegając do choinki, spod której zaczął wyciągać paczki przeznaczone tylko dla niego.

         Kupiłam mu nowy kij do hokeja, o który błagał mnie od dnia, w którym zobaczył go na wystawie sklepu sportowego w Denver. Poza tym dostał też zestaw ochraniaczy, kask, koszulkę, dwie duże czekolady, grę video i jakąś książkę.

           Przecież on nie czyta.

       Mi przypadła płyta z jogą dla zaawansowanych, sportowy stanik, kolejna mata do jogi, dwanaście puszek zielonej herbaty, płyta Metallici i ciepłe, puchowe kapcie w moim ulubionym kolorze.

         Różowym.

        Widząc łobuzerski uśmiech Martina, po prostu wiedziałam, że to od niego. Jemu za to kupiłam wełnianą żółtą beanie, będąc więcej niż pewną, że nie założy jej ani razu. Rodzicom, bluzy dla par, które dla mnie były swego rodzaju fenomenem. Patrząc na nie chciałam kiedyś założyć taką samą ze swoim chłopakiem. Wiedziałam, że im także się spodobały, bo od razu je założyli prosząc Martina by zrobił im w nich zdjęcia. Mojemu bliźniakowi sprawiłam bilety na koncert Hinder, wiedząc, że to go uszczęśliwi bardziej niż jakikolwiek gadżet. Przybiłam sobie mentalną piątkę, kiedy Nate uśmiechnął się do mnie lekko, tym samym dziękując za prezent.

        Równo o trzeciej trzydzieści przyszła cała rodzina Lynch. Bez najmniejszego wyjątku. Nawet ich suczka Pixie, która teoretycznie należała do Rossa, zaszczyciła nas swoją skromną osobą. Kilka minut przed drugą trzydzieści każdy z nas udał się do swoich pokoi by przygotować się na ten obiad. Zostałam zmuszona do założenia uroczej, dziewczęcej i całkowicie do mnie pasującej – według mojej, znającej się na modzie, matki - różowej spódniczki.

Fuuuuuuj!

          Na szczęście mogłam do niej ubrać koronkową bluzkę z długimi rękawami w czarnym kolorze, oraz czarne rajstopy. Włosy zostawiłam rozpuszczone, spryskałam je tylko mgiełką o delikatnym lawendowym zapachu.

          Pani Lynch przyniosła ze sobą zapiekankę z zielonej fasolki, oraz pieczoną szynkę. Na jej widok oczy Martina rozszerzyły się do niewyobrażalnych wielkości i pewnie gdyby nie Nate ciągnący go za ucho, by usiadł na swoim miejscu, rzuciłby się na nią.  Wielki stół, który na co dzień był raczej złożony do kilku miejsc, teraz rozciągał się przez całą jadalnię, mieszcząc przy sobie trzynaście osób, a na sobie kilkanaście smakowitych dań. Mój tata, oraz pan Lynch tradycyjnie powiedzieli od siebie kilka słów, życząc nam wszystkim dobrego roku, nie zapominając wspomnieć, że ja, Nate, Ross, Rydel i Rocky byliśmy w ostatniej klasie i musieliśmy się przyłożyć do egzaminów końcowych by dostać się do dobrego college’u. Nie byłabym sobą, gdybym nie wywróciła oczami.

          - Dobrze ci w spódniczce. Powinnaś je nosić częściej – szepnął do mnie Ross, siedząc po mojej lewej stronie, wcześniej wyganiając Rydel na drugą stronę stołu. – I to jeszcze w takim ładnym, dziewczęcym kolorze.

            - Pieprz się, Ross – warknęłam, wsadzając do ust kawałek pieczonej szynki.

           - Cornelia, język – mama nie byłaby sobą, gdyby mnie nie skarciła używając mojego pełnego imienia, na dźwięk którego miałam skręt żołądka, a uśmiech Rossa powiększył się.

            Nienawidziłam go.     

        - Słyszałem, że mieliście razem zrobić jakieś zadanie z chemii – zaczął mój ojciec po przełknięciu zawartości swoich ust. – Jak wam poszło?

           Czy on naprawdę musi udawać, że interesuje go moje szkolne życie?

            - Cóż… zasadniczo… - zaczął Ross, spojrzeniem błagając mnie o pomoc.

           Co, Lynch? Nie potrafisz odpowiedzieć jasno mojemu ojcu jak nam poszło?

           - Zasadniczo Ross nie pojawił się na chemii i musiałam sama wszystko przedstawić. Dostałam B* z plusem, a Ross upomnienie. Możesz czuć się dumny, raz jedyny nie olałam szkoły. – Ojciec klasnął dwa razy w dłonie, mówiąc jak bardzo się cieszy, że podeszłam do tego poważnie; za to pan Lynch pokręcił z politowaniem głową, mamrocząc coś o irracjonalnym tchórzostwie swojego syna.

         Po kolejnych pytaniach, opróżnieniu większości naczyń i wypiciu przez dorosłych i Rikera lampki wina, do salonu. Wcześniej zadzwoniłam do przyjaciół by życzyć im wszystkiego dobrego, zapewnić, że jeszcze nie zabiłam Rossa – tak, oni wiedzieli o każdej tradycji zapoczątkowanej przez nasze rodziny – oraz wspomniałam także, że mam na sobie różową spódniczkę, czego oboje chcieli dowód w postaci krótkiego połączenia na Face Time, co dla mnie było przesadą, ale zrobiłam to; bo czego nie robi się dla przyjaciół?

            - No nareszcie! Ile można rozmawiać przez telefon? – zawołał z wyrzutem Martin rzucając we mnie poduszką, którą złapałam.

            - W kryzysowych sytuacjach, naprawdę długo braciszku.

           - Pewnie pożaliła się przyjaciołom, że ma na sobie spódniczkę, a znając Fizzy chciała się przekonać czy rzeczywiście mówi prawdę – powiedział Ross z tym cholernym uśmiechem pełnym pewności siebie, za co oberwał ode mnie trzymaną poduszką.

            - To by się nawet zgadzało. Jeśli chodzi o modę, Fizzy potrafi o niej rozmawiać godzinami – dodał od siebie Martin, przybijając żółwika z Lynchem.

         - Jeśli już przestaliście obgadywać moją przyjaciółkę, przejdźmy do oglądania kolejnych świątecznych filmów, jedzenia kilogramów prażonej kukurydzy i cieszenia się śniegiem, co? – zaproponowałam, siadając na podłokietniku fotela, który zajmowała Rydel.

            - Nie przejmuj się nimi, Nela. Jesteś ponad nimi – szepnęła do mnie, żartobliwie szczypiąc mnie w bok. – Gdzie w ogóle kupiłaś tą spódniczkę? Podoba mi się.

         - W Forever 21. W czasie tych wielkich przecen na początku jesiennego sezonu. To wina mojej mamy, sama mi ją wcisnęła.

            - Jest świetna i naprawdę ci pasuje.

            - Dzięki.

           Chociaż nie lubiłam wszelkich rzeczy związanych ze świętami, szalałam na punkcie czasu spędzonego z rodziną i przyjaciółmi (pomińmy, że wśród nich był też Ross). Lubiłam śmiech jaki wówczas wypełniał nasz dom. Uwielbiałam każdą chwilę, w której tata i mama nie spoglądali co chwilę na telefony, tylko wyłączali je, całkowicie odcinając się od pracy – przynajmniej na ten jeden dzień. To było lepsze niż cokolwiek innego i oni doskonale o tym wiedzieli.

_________________________________________________________________________

 *B z plusem - na polski system oceniania to 4+

Witam!

Pewnie uznacie, że ten rozdział jest chaotyczny, bo dzieje się w nim kilka rzeczy na raz, ale nie chciałam ich rozpisywać na kilka pojedynczych. Wiem też, że pośpieszyłam się z tym świętami - w końcu mamy dopiero koniec października, no ale cóż, bywa i tak ;) 

Mam do Was pytanie: czy jest jakaś zakładka/-dki, które chcielibyście zobaczyć na blogu? Coś w stylu o mnie/pytania do bohaterów? Widziałam takie rzeczy na kilku blogach, ale nie wiem czy to ma jakikolwiek sens. 

Piszcie, co o tym sądzicie! :)

Osobiście myślałam o zakładce playlista, w której mogłabym dopisywać piosenki, o których wspominam w opowiadaniu, albo które mnie nastrajają do pisania. 

Ale się rozpisałam! Ciekawe czy ktoś przeczytał to coś do końca, hmm...

Ach, dziękuję Ci Sparrow za polecenie mojego bloga, jesteś kochana i urocza. Moi czytelnicy są też Twoimi czytelnikami, więc z pewnością Cię znają, ale gdyby jednak trafił się ktoś, kto nie zna Twojej twórczości, to zapraszam TUTAJ :)

Całuję Was, moi mili i do zobaczenia przy piątym rozdziale! :*

- matrioszkaa! xx

Ps. Chyba przepraszanie Was za akapity, będzie nieodłącznym elementem każdej notki pod rozdziałem :)