Rozdział 3 | Różowe spodenki Rossa.

 

            Był piątkowy wieczór. Moja trzecia godzina uprawiania jogi, w tle grały orientalne hity, w powietrzu unosił się delikatny zapach kadzidełek i świeczki o zapachu lawendy, a dzięki uchylonemu oknu temperatura w pokoju była znośna. Miałam właśnie wykonać pozycję zwaną szpagat na stojąco, kiedy drzwi otworzyły się z hukiem uderzając o ścianę, całkowicie zagłuszając muzykę. W progu stanęła Fizzy i Rafe. Przyjaciele mieli na sobie biało-granatowe bluzki z rękawami trzy czwarte, na których nadrukowane było zdjęcie zespołu R5 - miałam dokładnie taką samą, ale pomińmy to – starte jeansy, oraz kolorowe converse (Rafe fioletowe, a Fizzy miętowe). Dodatkowo włosy chłopaka były liliowe, chociaż w szkole miały jeszcze barwę niebieską. Nie wspomnę, że przez koniec fatalnego zauroczenia Fizzy nie ubrała mojej sukienki, która wciąż spoczywała w jej pokoju.

            - Zgubiliście drogę na koncert? – zakpiłam, wyłączając sprzęt. – Psujecie mi klimat.

            - Jedziesz z nami, Nela. Twoja mama powiedziała, że rano podrzuci Mikey’a na trening, więc możesz zaszaleć – oświadczyła Fizzy, robiąc parę kroków w moim kierunku.

            - Ale ja nie chcę iść – mruknęłam, zdmuchując świeczkę. – Chcę się wyciszyć.

            - Żyj siostro! – zawołał Martin, wbiegając do mojego pokoju jak do siebie. – Chodźmy na imprezę!

            - Piłeś już coś? Od kiedy chcesz iść ze mną na imprezę?

            - Nic a nic nie piłem – pokręcił głową, zakładając dłonie na piersi. – Ale ty prowadzisz, ja nie mam na to ochoty.

            - Właściwie można zamówić taksówkę. Sądzę, że nawet Nela mogłaby się napić jakiegoś piwa albo drinka – wtrąciła Fizzy, bezceremonialnie wchodząc do mojej garderoby, z której wyszła chwilę później z czarnym topem z logiem R5.

Prezent urodzinowy od samego Rossa Lyncha.

- Idealnie – uśmiechnęła się z satysfakcją.

            - Żadne z nas nie ma dwudziestu jeden lat, nie sprzedadzą nam alkoholu – mruknęłam, doskonale wiedząc, że była to jedna z tych imprez, na których nikt nie sprawdzał dowodu, więc nawet mój szesnastoletni brat mógł kupić sobie piwo.

            Ewentualnie siedem.

            - W razie problemów Riker nam kupi. No, wyskakuj z tych ciuszków i przebierz się.

            - Dlaczego nie mogę iść w tym? – wskazałam na sportowy stanik, oraz obcisłe spodnie, które idealnie nadawały się do jogi.

            - Bo nie chcemy by ktokolwiek przestraszył się twoich siniaków. Swoją drogą, kiedy i gdzie się tak załatwiłaś? Wyglądasz jakbyś co najmniej stoczyła wielką wojnę – Rafe przyglądał mi się w zadumie, przekrzywiając głowę lekko w prawo, by spojrzeć na wszystko pod innym kątem.

            - Na czwartkowym wuefie podczas koszykówki. Z jakiegoś powodu kumple Rossa postanowili mnie co chwilę faulować.

            - Gdybyś miała zajęcia razem ze mną, stanęłabyś na obronie koło Austina – odezwał się Martin, uśmiechając się szeroko.

            Co on wciąż tutaj robi?

            - Austin jest z mojego rocznika – przypomniałam mu.

            - Tak? Więc jestem z nas najmłodszy? Dlaczego? – udając zbitego szczeniaka, usiadł na podłodze i zaczął kiwać się to w przód to w tył. – Moje życie straciło sens.

            - Czy możesz użalać się nad swoim życiem w swoim pokoju, a mój opuścić bym mogła się przebrać, nim ta dwójka wyciągnie mnie z domu siłą, proszę?

            - Momencik, właśnie analizuje daty urodzenia mojego składu – powiedział niezwykle poważnie, przybierając pozę wielkiego myśliciela.

            - Martin, nie jesteś najmłodszy. We wrześniu przyjęliście trzech chłopaków z dziesiątej klasy. Więc ogarnij dupę i wypad stąd.

            - Dlaczego jestem kapitanem, skoro jestem z jedenastej klasy?

            - Serio, Martin? Naprawdę będziemy teraz o tym rozmawiać? – chłopak spojrzał na mnie spod ciemnej grzywki, przybitym spojrzeniem, oraz ustami wygiętymi w podkowę. – Tylko po alkoholu zachowujesz się w ten sposób – zauważyłam, podciągając go do góry za koszulkę, przez co wstał z podłogi, górując nade mną dobrymi dwudziestoma centymetrami.

            - Naprawdę nic nie piłem, siostro! Jeśli nie liczyć drinka z Ally, Nate’m i Holly.

            - Ally jest u nas, a ty siedzisz tutaj? Bardzo miło z twojej strony.

            - Już do niej idę. Tylko…. Dlaczego jestem kapitanem?

            - Bo jesteś w tym świetny – odpowiedział mu szczerze Rafe, wyprowadzając go z pokoju, mówiąc coś jeszcze, czego nie dosłyszałam.

            - On jest taki uroczy, kiedy się czegoś napije – Fizzy zagruchała, zamykając drzwi. – Rozkoszny z niego chłopiec.

            - I całkowicie zakochany w Ally – dodałam ze śmiechem, ściągając z pupy spodnie do jogi, a wbijając się w obcisłe, podziurawione, jasne jeansy. Sportowy stanik zamieniłam na ciemnofioletowy z miseczkami push-up, na który założyłam gładką bluzkę z długim rękawem, a dopiero na nią top z logiem zespołu. – Więc jak tam twoje serduszko? – spytałam, rozwiązując włosy z koka, by spleść je w luźnego kłosa.

            - Jeśli w ten sposób chcesz mnie zapytać co z Elliotem, to śmiało mogę ci się przyznać, że dałam mu w twarz – wyznała z dumą, na którą wywróciłam oczami.

            Oczywiście, że w końcu mu przywaliła. Nie byłaby sobą, gdyby tego nie zrobiła. Każdy jej poprzedni facet, bez żadnego wyjątku, dostawał od niej w twarz. Ot takie słodkie pożegnanie w wykonaniu tej zwariowanej brunetki.

            - Jesteście gotowe? Mam nadzieje, że tak, bo twój brat właśnie zaczął wywijać dziwne tańce na środku korytarza, wołając jak bardzo uwielbia Ally i jej włosy. Martin powinien dostać zakaz spożywania alkoholu – Rafe stał w progu pokoju całkowicie załamany, oglądając się co chwilę zza siebie, skąd dochodziły śmiechy Ally i Holly, oraz śpiew Martina, czy mamrotania Nate’a.

            Miejscem koncertu był Heaven, jedyny klub w Littleton, poza nim mieliśmy jeszcze parę pubów czy barów z kiepskim jedzeniem i drogim piwem. Wewnątrz była już masa ludzi, mogłam iść o zakład, że przyszła cała szkoła. Było duszno, głośno i zdecydowanie nie w moim stylu.

            Nie pamiętam momentu, w którym straciłam z oczy obu moich braci. Może w chwili, gdy wszyscy zostawiliśmy nasze kurtki w szatni, albo gdy Nate i Holly spotkali swoich znajomych, a Martin z Ally swoich? W każdym razie, nie mogłam długo się nad zastanawiać, bo koło mnie, jak spod ziemi, wyrósł sam Ross Lynch, przez którego z oczu straciłam także moich przyjaciół.

            Pięknie. Byłam sama w dusznym klubie z gwiazdą dzisiejszego wieczoru.

            Zabijcie mnie.

            - Przyszłaś – odezwał się z szerokim uśmiechem – i nawet nie masz beanie na sobie.

            - Czego to się nie zrobi, by kumple przestał marudzić? – mruknęłam, skanując jego strój. Jego spodnie znowu były takie same jak moje; jasne, podziurawione i jeansowe, ale nie obcisłe. Poza tym miał także czarną koszulkę bez rękawów z flagą USA oraz całkowity nieład na głowie. – Miałam zostać w domu. Chciałam obejrzeć Teen Wolf, powzdychać do Dylana O’Briena oraz zjeść miskę popcornu. Około jedenastej rozłożyłabym matę do jogi i wykonałabym parę pozycji, ale zamiast tego jestem tutaj. W klubie, wśród setek pijanych ciał i ohydnego zapachu potu. A to wszystko wina moich kochanych przyjaciół, których teraz nigdzie nie widzę.

            - Będę musiał im za to podziękować – wyznał, czochrając mnie po włosach. - Dobrze wyjść czasami z domu, odpocząć od jogi.

            - Lubię ją – żachnęłam się, zakładając dłonie na piersi, na co Ross wywrócił oczami.

            - Tutaj jesteś! Wszędzie cię szukałam – znikąd, koło nas pojawiła się Fizzy. Zarzuciwszy mi dłoń na bark, podała butelkę piwa. – Barman jest mega seksownym ciachem. Kiedy powiedziałam mu, że chodzę z Rossem na parę przedmiotów, bez problemów dał mi piwo, życząc dobrej zabawy. I podał mi swój numer.

            - Ross tutaj stoi i cię słyszy – Fizzy na dźwięk głosu Lyncha, przegryzła nerwowo wargę, wtulając twarz w zagłębienie mojej szyi. – Dobrze wiedzieć, do czego wykorzystujesz naszą znajomość.

            - To tylko butelka piwa – broniła się, machając naczyniem. – Lepiej idź do swojego zespołu. Rydel cię szukała. Mówiła coś o wyrwaniu ci wszystkich włosów, przefarbowaniu ci ulubionej koszulki i przerobieniu spodni na spódniczkę. Na twoim miejscu szybko bym ją znalazła – przez twarz chłopaka przeszedł jeden wielki strach, który wydał mi się na tyle śmieszny, że nie mogąc nad sobą zahamować, zaczęłam się śmiać. – Tej pani już dziękujemy.

            - Nie moja wina, że jego mina była zabawna – wskazałam dłonią na Rossa, który spojrzał na mnie spod byka, odchodząc w tylko sobie znanym kierunku.

            - Widzisz? Możesz z nim gadać bez chęci wydrapania mu oczu – byłam niemalże pewna, że właśnie zobaczyłam jak Fizzy przybija sobie mentalną piątkę. Jej uśmiech szaleńca mówił to sam za siebie. – On na ciebie tak cholernie leci.

            - Wmawiaj sobie dalej – prychnęłam, pociągając parę łyków z butelki. W między czasie dopchaliśmy się pod samą scenę, gdzie powoli zespół rozkładał swój sprzęt. Zauważyłam Rikera, który pomagał Ellingtonowi z perkusją, oraz Martina rozkładającego keyboard Rydel. – Martin się znalazł, a gdzie Nate, Holly, Ally i Rafe?

            - Nie wiem, gdzie Holly i Nate. Możliwe, że spotkali znajomych, w końcu tutaj jest cała szkoła. Martin i Ally siedzieli dotychczas koło baru z Austinem i jakąś koleżanką Ally, a Rafe… Tego nikt nie wie.

            - Zabiję drania. Najpierw mnie wyciąga z domu, a teraz gdzieś znika – udając obrażoną, wzięłam kolejnych kilka łyków piwa.

            - Rozumiem, że moje towarzystwo już ci nie wystarcza – w odpowiedzi mocno ją przytuliłam, uważając przy tym by nie wylać piwa. – Wybaczam. Hej, zaczyna się!

            Cały koncert był utrzymany w mocnym rockowym brzmieniu, chociaż zaśpiewali parę wolniejszych utworów, w tym trzy covery. Przez cały wieczór miałam wrażenie, że Ross nie spuszczał ze mnie wzroku, nawet wtedy gdy podczas przerwy jakaś blondynka uwiesiła się mu na szyi, czy grupka dziewczyn chciała z nim zdjęcie. Fizzy oczywiście nie mogła sobie darować zaczepek pod moim adresem, wmawiając mi jak bardzo jest to słodkie i urocze.

            Tak bardzo, że aż mam ochotę puścić pawia.

            Poza tym, u każdego z nich widziałam wielką miłość do muzyki. Nawet Rocky, który wydawać by się mogło, że wolałby okupywać bar niż zabawiać publiczność, bawił się świetnie. Wydurniał się ze wszystkimi, rzucał w tłum swoje kostki do gitary; był kolesiem, którego nigdy w nim nie widziałam. Znacznie różnił się od Rocky'ego, którego poznałam.

            - Nelaaaaa – gdzieś koło mnie, ledwo stojąca na nogach Fizzy, po raz kolejny próbowała przekonać mnie do kupienia sobie następnego piwa. – No, proszę… Nie bądź wiedźmą, tylko skocz do tego barmana i kup mi piwo.

            - Jesteś pijana, Fizzy. Wracamy do domu – zarządziłam, wyciągając z kieszeni spodni telefon. Było już grubo po czwartej rano. Większość imprezowiczów zmyła się do domu godzinę temu; nawet moi bracia razem ze znajomymi. Z R5 został tylko Ross i Ryland, którzy siedzieli przy barze, pijąc jakieś drinki. – Mówię poważnie. Ty ledwo stoisz – warknęłam, oplątując sobie jej ramię wokół mojej szyi.

            - Cornelia, mówiłam ci już, że cię kocham? Tak mocno, mocno. Mocniej niż ktokolwiek na świecie. Mocniej od twoich rodziców, braci czy… - czkawka przerwała jej słowotok. – Cholera, zaraz zwymiotuje – niewiele myśląc, szybko zaprowadziłam ją do toalety, nie bardzo patrząc na to, czy była męska czy damska.

            - Potrzebujesz pomocy? – usłyszałam nad sobą tak dobrze mi znany głos. O framugę opierał się Ross, wyglądając na wyraźnie zainteresowanego stanem Fizzy.

            - Ale siara. Wymiotować przy nim – ponowna czkawka tylko dolała oliwy do jej zażenowania – powinnam spuścić się w tym kiblu.

            - To nie pierwszy taki twój wybryk – zauważyłam, podnosząc się z klęczek – poradzę sobie. Dzięki za troskę – rzuciłam do Rossa, wyciągając grubą warstwę papierowych ręczników. Mokre przyłożyłam do karku dziewczyny, by chociaż trochę jej ulżyć.

            - Dobrze, że rodziców nie ma, bo chyba by mnie zabili. Chcę do domu, Nel. Zabierz mnie do mojego łóżka, proszę – zaskomlała, mocno ściskając palce na nogawkach moich spodni.

            - W porządku, Fizzy. Jedziemy do domu.

            Z pomocą Rossa, nasze ubranie się, zamówienie taksówki i wyjście z klubu przebiegło szybko i sprawnie. W locie zauważyłam brak młodszego Lyncha, który musiał opuścić lokal, kiedy ja trzymałam włosy przyjaciółki, a Ross dotrzymał nam towarzystwa, chociaż dźwięki wydawane przez Fizzy nie należały do najładniejszych. W taksówce Fizzy zasnęła na moim ramieniu, mamrocząc coś o lodach czekoladowych, miękkiej poduszce i brązowych oczach blondyna.

            Wcale nie musiało jej chodzić o Rossa. Wokół nas było mnóstwo blondynów o brązowych oczach.

            Położenie pijanej dziewczyny do łóżka – szczególnie kiedy tą dziewczyną, była twoja najlepsza przyjaciółka – było nie lada wyzwaniem. Najpierw nie chciała opuścić taksówki, mówiąc jaka to ona jest wygodna, ciepła i przytulna. Kiedy w końcu znaleźliśmy się na zewnątrz (prosząc wcześniej taksówkarza by poczekał na nas), wcale nie śpieszyła się z daniem nam kluczy od domu. Gdy w końcu znaleźliśmy się w jej pokoju, musiałam niemalże siłą położyć ją do łóżka. Przy okazji zostałam oskarżona o próbę gwałtu.

            Dom zamknęłam zapasową kopią kluczy, które zawsze wisiały w szafeczce na klucze tuż nad komodą. W drodze na naszą ulicę, między mną a Rossem panowała cisza. Co chwilę któreś z nas spojrzało na drugą osobę, uśmiechając się lekko, czy natychmiast odwracając wzrok, jakbyśmy zostali przyłapani na czymś okropnym. Ciszę przerwał dopiero głos taksówkarza, który za całą drogę i prawie półgodzinny postój pod domem Fizzy, chciał pięćdziesiąt dolarów. Po krótkiej sprzeczce, Ross bezceremonialnie podał kierowcy pieniądze, wysiadając nim ten zdążył dać mu resztę.

            - Dlaczego nie pozwoliłeś mi zapłacić? Jestem pewna, że dałeś mu pieniądze, które razem z zespołem dzisiaj zarobiłeś – staliśmy na moim ganku. Wystarczyło bym otworzyła drzwi, a znalazłabym się w swoim domu, następnie pokonałabym schody i trafiłabym do swojego pokoju, w którym pewnie nadal unosił się zapach lawendy. Ale coś nie chciało bym to zrobiła. Jakaś irracjonalna część chciała zostać z Rossem. – Mogłam…

            - Zrobiłem to co chciałem – wzruszył ramionami, oglądając się za siebie, gdzie po drugiej stronie ulicy stał jego dom.

Znacznie mniejszy od mojego, z dwoma piętrami (w zasadzie to trzema, jeśli policzymy piwnicę przerobioną na pokój prób). Z wąskim trawnikiem, na którym rósł potężny dąb, z rzędem różnorodnych kwiatów (teraz zamiast gamy kolorów, był tam pusty pas ziemi, czekający na wiosnę), oraz małym gankiem, nad którym nie było daszku, a jedynie dwie poręcze po obu stronach schodków.

Następnie spojrzałam na swój dom, który właściwie można było określić słowem „willa”. Miał w sumie cztery piętra (piwnicę, parter i dwa ponad parterem), basen na tyłach, garaż na cztery samochody, oraz olbrzymi namiot ogrodowy. Rodzice wręcz kochali wydawać pieniądze i nie kryli się z tym. W salonie zamiast jednej ściany, mieliśmy same wysokie okna, a na szerokiej werandzie z dachem, postawiona była bujana huśtawka z miękką poduszką, na której jednak nikt w czasie zimy się nie huśtał. No chyba, że chciał nabawić się zapalenia płuc. W ogrodzie mieliśmy parę drzew czy kwiatów, którymi – łącznie z trawą – zajmował się ogrodnik. Czasami, a nawet bardzo często, wręcz nienawidziłam tego domu. Nienawidziłam faktu, że mieliśmy pieniądze i mogliśmy mieć dosłownie wszystko. Nie znosiłam tego, że przez forsę wokół mnie kręciło się tyle fałszywych osób. Było mi głupio, że kiedy ja mogłam jeść codziennie w pięciogwiazdkowej restauracji, rodzice moich znajomych musieli uważać na wydatki by wystarczyło im do następnego miesiąca. Właśnie dlatego, tak bardzo się zdenerwowałam, kiedy Ross zapłacił za taksówkę. Nie uważałam, że był biedny, ale naprawdę czułabym się lepiej gdybym to ja wydała dolary moich rodziców.

- Cokolwiek powiesz, Lynch – mruknęłam, wracając do tonu, którym zazwyczaj z nim rozmawiałam, szukając przy okazji kluczy od domu. – Cholera.

- Zgubiłaś coś?

- Chyba klucze – jednej z pojemnych kieszeni grubej kurtki, wyciągnęłam beanie, którą bez słowa wcisnęłam chłopakowi. Po chwili dołączył do niej pokrowiec ze szkolną legitymacją, parę listków miętowej gumy do żucia, kilka pojedynczych chusteczek do nosa, parę dolarów, balsam do ust, klucze od domu Fizzy, oraz telefon. – Co to jest, do cholery? – z tylnej kieszeni spodni wyciągnęłam poskładaną na parę razy kartkę. – Numer telefonu jakiegoś durnia.

            - Jakim cudem ktoś wsadził ci coś do kieszeni, kiedy cały wieczór tańczyłaś z Fizzy?

            - Wybacz, ale nie pilnowałam swoich tylnych kieszeni – zironizowałam, przeszukując małe kieszonki wewnątrz kurtki. – No i gdzie to gówno?

            - Nie przeklinaj – skarcił mnie wciąż trzymając moje rzeczy, mocno przyciskając je do swojej piersi, jakby miały mu zaraz uciec. W tej samej chwili mój telefon dał o sobie znać.

            - Zabiję skurczybyka – mruknęłam do siebie, po odczytaniu wiadomości.

            - Jesteś dzisiaj bardzo wulgarna, Nela.

            - Oj, zamknij się, Ross. Martin mi właśnie napisał, że ma moje klucze, ale nie wróci na noc do domu, bo śpi u Ally. A gdzie ja mam spać? Pod mostem? – zakpiłam, zabierając od niego wszystkie moje rzeczy. Beanie wcisnął mi osobiście na głowę, dokładnie przekrywając uszy i mocno zaciągając na czoło by zasłonić zatoki. – Mogłabym zadzwonić dzwonkiem, ale nie chcę budzić mamy i Mikey’a, który ma rano trening.

            - Chodź do mnie – powiedział prosto i odwrócił się na pięcie ruszając w stronę swojego domu, jakby wiedząc, że i tak za nim pójdę. Cóż, nie miałam kluczy, byłam zmęczona i nie chciało mi się dłużej stać na mrozie, więc dołączyłam do niego.

            Zamiast zapachu mojej lawendy, czułam morską bryzę, która musiała pochodzić od odświeżacza powietrza. Ross zapalił małą lampkę na szafce nocnej, szczerząc się jak nienormalny, na co jedynie wywróciłam oczami, ściągając z siebie kurtkę.

            - Chcesz coś do spania?

            - Chcesz mi dać jedną ze swoich popularnych koszulek?

            - Bardziej myślałem o jakiś spodenkach byś nie musiała spać w jeansach – wysunął z komody jedną z szuflad, po czym rzucił mi różowe spodenki do pływania.

            - Poważnie? Chcesz bym się w tym utopiła? Albo, żebym obudziła się nago?

            - Po prostu to ubierz. Chyba, że wolisz spać w majtkach. Właściwie nie pogardziłbym widokiem twojego tyłka.

            - Mogłam się tego domyślić. Zaciągasz do siebie samotną dziewczynę mając w głowie tylko jedną myśl: chcę zobaczyć jej tyłek.

            - Dobrze wiesz jaki jestem – wzruszył ramionami, jakby moja opinia o nim nie robiła na nim żadnego wrażenia.

            - Dobrze wiem jaki jesteś według innych – poprawiłam go, bez skrępowania zsuwając z nóg jeansy, by następnie zastąpić je spodenkami Rossa. – Ludzie mówią, że jesteś dupkiem, a ty nie chcąc wyprowadzić ich z błędu, robisz wszystko by właśnie nim być – zauważyłam jak chłopak mocniej zacisnął palce na krawędzi szuflady. – Udajesz kogoś kim nie jesteś, Ross. Dlaczego chłopiec, który lubił jeździć na deskorolce, wspinać się po drzewach i robić papierowe samolociki, bawi się teraz sercami dziewczyn? – zapytałam, zerkając na dąb na jego trawniku, po którym niejednokrotnie się wspinaliśmy, gdy mieliśmy po osiem lat.

            - Czasy się zmieniają Nela. Trzeba się dostosowywać do otoczenia.

            - To największa bzdura jaką kiedykolwiek mogłeś powiedzieć – kręcąc z niedowierzania głową, ściągnęłam top, a następnie bluzkę by z powrotem ubrać top. Wyglądałam komicznie w czarnej koszulce i różowych spodenkach, które nawet po maksymalnym ściągnięciu sznurków, spadały mi z bioder. – Z jakiegoś powodu chcesz by ludzie cię uwielbiali. Nie rozumiem tylko dlaczego. Jaki jest sens w byciu dupkiem?

            - Nie wiem – przyznał, w końcu odwracając się do mnie przodem – za bardzo już wsiąkłem w tą postać i zwyczajnie w niej tkwię. Lubię dziewczyny.

            - Jakie to się wydaje proste – mruknęłam. – Więc gdzie mam spać?

            - Nie masz zbyt wielkiego wyboru. Łóżko albo podłoga. Ewentualnie wanna w wspólnej łazience, ale na twoim miejscu bym jej nie wybierał; dzieją się tam złe rzeczy.

            - Och, dzięki za ostrzeżenie. Jeśli ja wybiorę łóżko, to gdzie ty będziesz spać?

            - Na podłodze?

            - Nie jesteś zbyt przekonujący – zauważyłam, podciągając spodnie. – Więc ja wybieram podłogę, ty zajmij łóżko. W końcu należy do ciebie.

            - Albo możemy położyć się w nim razem. Nikt nie zmarznie. I będzie wygodnie.

            - Oczywiście, że będzie. Wybieram podłogę. Często na niej leżę godzinami, więc to nie problem. Tylko daj mi jakąś kołdrę, śpiwór, albo chociaż prześcieradło – w tej samej chwili Ross popchał mnie na łóżko, przyciskając mnie swoim ciałem i łapiąc za oba nadgarstki. – Co ty wyprawiasz, do cholery?

            - Jestem zmęczony, Nela, więc proszę połóż się i przestań marudzić.

            - Mogłeś mi to powiedzieć, zanim przygniotłeś do łóżka. Ta pozycja jest niestosowna dla naszej dwójki.

            - Dlaczego?

- Bo my właściwie się nie znosimy, a teraz ty opierasz na mnie swoje klejnoty.

            - Właściwie dlaczego się nie znosimy? – pytając, położył się obok mnie, tak blisko, że nasze ramiona i uda stykały się.

            - Tak zwyczajnie wyszło. Podobno byłeś zmęczony.

            - Byłem, ale twoje słowa dały mi wiele do myślenia.

            - I teraz masz zamiar się nad nim rozwodzić zamiast iść spać, tak?

            - Nope – w następnej chwili znalazł się po lewej stronie łóżka, odsłaniając kołdrę po prawej. Bardzo mozolnie położyłam się obok niego, dokładnie tak samo blisko jak przed chwilą. - Po prostu… Jesteśmy sąsiadami od zawsze. Robiliśmy wiele durnych rzeczy, widziałaś mnie nawet nago. Spałaś tutaj nieraz, a jednak jest coś, co sprawiło, że się nie znosimy.

            - Ludzie się zmieniają, Ross. To wina dojrzewania, otoczenia, albo nas samych. Nie wiem jak inaczej ci na to odpowiedzieć.

            - Przestańmy się nie znosić – mówiąc to odwrócił się do mnie plecami, zasypiając szybciej niż zdążyłam policzyć do dziesięciu.

Sama wpatrywałam się w granatowy sufit, na którym widniały odblaskowe gwiazdki, które w dzieciństwie pomagały Rossowi zasnąć. Patrząc na te małe, dziecinne gadżety, zdałam sobie sprawę, jak długo się znamy. Pamiętałam dzień, w którym je wieszaliśmy. Mieliśmy po sześć lat, Ross uparł się, że weźmie mnie na barana bym mogła dosięgnąć sufitu i je przykleić. Nie wziął pod uwagi tego, że zwyczajnie może mnie nie utrzymać. W efekcie czego wylądowaliśmy na podłodze, śmiejąc się do bólu brzucha, oraz zalewając łzami szczęścia. Byliśmy dwójką najlepszych przyjaciół, przynajmniej do pierwszego dnia ósmej klasy, kiedy poznał Elliota i innych dupków. Wówczas wszystko się zmieniło.

            Jednak widać, że jemu to ciąży.

            Obudziłam się na podłodze, z głową na swoim ramieniu i całkowicie przykryta kołdrą. Nie było to dla mnie czymś nowym, zbyt wiele razy się zdarzało, że spadałam z łóżka i niczego nieświadoma spałam na dywanie. Rano o dziwo nie budziłam się ze strasznym bólem pleców.

            - Trzeba było powiedzieć, że naprawdę wolisz podłogę to dałbym ci spokój – głowa Rossa zawisła kilka centymetrów od mojej, z tym cholernym uśmieszkiem i potarganymi włosami. – Zabrałaś całą kołdrę. Zmarzłem.

            - To nie mój problem – odrzuciwszy z siebie kołdrę, zauważyłam brak spodenek.

            - No pięknie. Najpierw lądujesz na podłodze, zabierasz mi całe przykrycie, a teraz się jeszcze rozbierasz.

            - Mówiłam ci, że się w nich utopię, albo je zgubię – warknęłam, rzucając w jego twarz kawałkiem kołdry. – Gdzie moje spodnie?

            - To pytanie nie zabrzmiało zbyt dobrze.

            - Nie obchodzi mnie to. Chcę tylko znaleźć swoje spodnie, ubrać się i wyjść stąd.

            - Masz zbyt wielkie wymagania, jak na tak wczesną porę dnia.

            - A która jest godzina? I gdzie mój telefon? – jęknęłam, rozglądając się dookoła siebie. Blondyn tylko się zaśmiał, sięgając do szafki nocnej po swojej stronie. – Nie mogę do ciebie przychodzić Lynch, wszystko mi tu ginie.

            - Jest dokładnie dwunasta piętnaście. Twój telefon jest na szafce zza twoimi plecami, a spodnie na krześle – odpowiedział spokojnie.

            - Dwunasta piętnaście?! – krzyknęłam, wstając jak oparzona, całkowicie nie przejmując się tym, że jestem w samej koszulce i majtkach. – Zaszalej, kurwa. Możesz się wyluzować. Szkoda tylko, że Fizzy nie ostrzegła mnie, że wyląduje u ciebie na chacie i będę spała do południa.

            - Co w tym strasznego? Hej, nie miałem pojęcia, że masz takie długie nogi.

            - Widziałeś je po wuefie i wcale nie są długie. Twoje są dłuższe – gdy moja bielizna w końcu przestała być na wierzchu, sięgnęłam po telefon, na którym widniało jakieś tysiąc połączeń od Fizzy, Rafe’a, Martina, oraz dwa smsy od mamy. W chwili, w której miałam odpisać przynajmniej na wiadomości od rodzicielki, komórka zaczęła grać utwór Nirvany Smells Like Teen Spirit, a na ekranie pojawiła się twarz Rafe’a. – Halo – warknęłam, rozglądając się za moją bluzką.

            - Nareszcie! Coś ty, do cholery, robiła tyle czasu? Zgubiłaś zasięg?

            - To chyba ja powinnam ciebie, o to zapytać. Zniknąłeś gdzieś w nocy.

            - Bzdura! Mówiłem ci, że wychodzę z Lauren. Widać jak mnie słuchasz, przyjaciółko.

            - Cokolwiek powiesz – mruknęłam. – Ross, gdzie moja bluzka?

            - Ross? Moja bluzka? Cornelio Roberts, gdzie ty jesteś i dlaczego mam wrażenie, że koło ciebie stoi Ross Lynch?! – Rafe wydarł się i sądząc po minie blondyna wszystko doskonale słyszał. – Poważnie, co mnie ominęło?

            - Niewiele. Chcesz coś jeszcze, czy mogę się rozłączyć?

            - Jesteś taka niewychowana, moja panno.

            - Powiedział ten, co zniknął na początku wieczoru.

            - Pffff….

            - Dojrzałe, Rafael. Nie ma co. Kończę.

            - O drugiej w Subway i nie ma wykrętów.

            - Jak zwykle, cześć – ledwo się rozłączyłam, Ross wybuchł niepohamowanym śmiechem, zginając się w pół jakbym co najmniej opowiedziała mu jakiś żart. – Naprawdę, bardzo śmieszne, Lynch – po ubraniu swojej bluzki i sprawdzeniu czy oby na pewno wszystko zabrałam z jego pokoju, zeszliśmy na dół. Na moje szczęście nikogo tam nie zastaliśmy, więc obyło się bez niezręcznych pytań.

            Wystarczyło, że Rafe wymyślił sobie Bóg wie co.         

            - Dzięki za przenocowanie – mruknęłam, stojąc na zewnątrz.

            - Nie było sprawy, Nela – uśmiechnął się, czochrając mnie po włosach.          

________________________________________________________

Dzień dobry, misie! :)

Jak się miewacie? Mam nadzieje, że wszystko u Was w porządku, chociaż wiem, że szkoła potrafi nieźle dopiec, dać w kość i działać na nas niemalże depresyjnie. W każdym razie głowa do góry, bo życie jest zbyt krótkie by się czymkolwiek zamartwiać :)

Co sądzicie o rozdziale? Czy taka scena między Nelą a Rossem Wam odpowiada czy może w jakimś sensie przesadziłam? Podzielcie się swoimi uwagami. Jeśli zauważycie jakieś błędy, to dajcie mi znać a je poprawię. W końcu człowiek najlepiej uczy się na swoich własnych błędach. 

Tyle ode mnie. Trzymajcie się i do zobaczenia przy rozdziale 4!

- matrioszkaa! xx 

Ps. Widzę, że akapity znowu sobie lecą ze mną w kulki i są w różnych miejscach. Niestety nie wiem jak to naprawić. Mam nadzieje, że nie utrudniło Wam to czytania :)